s

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 21, 2013

A Tribute To Pro Evolution Soccer



 

Το 1996-97 στο Κρηπίδωμα Χαλκίδας στην Εύβοια ανοίγει ένα από τα πρώτα Net Cafe στην Ελλάδα και ίσως το πρώτο στην επαρχία. Καφές-ποτό-γλυκά και ειδικά διαμορφωμένοι χώροι για Η.Υ. Μέσα από κάτι κουτιά που γράφουν Sony ξεπροβάλει μία γκρι ,σχεδόν τετράγωνη, ηλεκτρονική συσκευή που λίγο μετά θα φέρει επανάσταση στο χώρο των ηλεκτρονικών παιχνιδιών:Το Sony Play Station 1.

Λίγες μέρες μετά ο Λάκης Σφ. (που δουλεύει στον μπουφέ) γνωστοποιεί στον Γιάννη Β.(Τον Dj του καταστήματος) έναν τίτλο που μόλις έχει κυκλοφορήσει η Konami (και) για την νέα επαναστατική συσκευή (το Ps1).

O Τίτλος αυτός φέρει την ονομασία : International Super Star Soccer Pro.Η ιστορία του Pro (στην περιοχή) μόλις έχει αρχίσει να γράφεται.

Το παιχνίδι καθώς και το game play του είναι δύσκολο ,αρχικά, αλλά αρκετά αληθοφανές και ενδιαφέρον για να το εγκαταλείψεις...(Ο <Seabass> Takatsuka είχε ήδη ξεκινήσει τη δημιουργία ενός θαύματος ! Ο αρχικός τίτλος του game ήταν winning eleven...αλλά σε εμάς ...εφθανε σαν International Superstar Soccer pro ή Iss Pro Evolution...)

Ετσι γίνεται σιγά-σιγά αγαπημένη φανατική συνήθεια των φίλων του ποδοσφαίρου που παίζεται με τα...χέρια! (Στην πραγματικότητα αν δεν γνωρίζεις ,έστω και λίγο ,το ποδόσφαιρο...δεν μπορείς να παίξεις pro!)


O Γιάννης Β. (γνωστός στους φίλους του pro και ως <Δάσκαλος>) από το 2001 μέχρι το 2007 καθιερώνει κάθε χρόνο και από ένα τουρνουά pro  (με καθαρά ψυχαγωγικό χαρακτήρα) για την ευχαρίστηση τόσο τη δική του όσο και των δεκάδων φίλων του pro που ανταποκρίθηκαν στις μεγάλες συγκινήσεις του υπέροχου αυτού ηλεκτρονικού παιχνιδιού-ποδοσφαίρου.

Με την έλευση του Ps3 στην αγορά , την εξέλιξη του Internet με τις on line υπηρεσίες, εφαρμογές...και την ανάπτυξη μεγάλων φορέων που διοργανώνουν πλέον τα πρωταθλήματα Pro , η ιδέα για αυτά τα πρωταθλήματα (Τοπικού χαρακτήρα αλλά με αρκετά μεγάλη δυναμική...) σταμάτησε.

Σήμερα μπορούμε να παίξουμε ( με τις όποιες αδυναμίες του συστήματος...) on line PRO.Αρκετοί φίλοι βέβαια νοσταλγούν εκείνα τα πρώτα τουρνουά. Εμείς απλά θυμόμαστε ονομαστικά ( καθώς δεν έχει διασωθεί άλλο υλικό) τους φιναλίστ και τους πρωταθλητές εκείνων των αλησμόνητων πρωταθλημάτων.

Ποιός ξέρει.. Ίσως κάποτε...



Το Πρώτο Πρωτάθλημα Pro evolution soccer (PS1)

SUMMER 2001
Τελικός : Κοντογεώργης VS Βοσκός
Πρωταθλητής : Κοντογεώργης

Το Δεύτερο Πρωτάθλημα Pro Evolution soccer (PS2)


SPRING 2002
Τελικός : Βασιλείου VS Πιτσινής
Πρωταθλητής (Β' ημιχρ.παράτασης) : Πιτσινής

Tο Tρίτο Πρωτάθλημα Pro Evolution Soccer (Ps2)
SUMMER 2003
Τελικός : Βραιμάκης VS Πουλικίδης
Πρωταθλητής : Πουλικίδης

Το Τέταρτο Πρωτάθλημα Pro Evolution Soccer (Ps2

)
SUMMER 2004
Τελικός : Ζουμής VS Μπαλιάτσας
Πρωταθλητής : Μπαλιάτσας

Το Πέμπτο Πρωτάθλημα Pro Evolution Soccer (Ps2

)
SUMMER 2005
Τελικός :
Αμοργιανός VS Ζώης
Πρωταθλητής : Αμοργιανός




Το Έκτο Πρωτάθλημα Pro Evolution Soccer (Ps2

)

SPRING 2006
(Μίνι Πρωτάθλημα)
Τελικός :
Μαρίνος VS Κωστάντιος
Πρωταθλητής : Mαρίνος






Το Έβδομο Πρωτάθλημα Pro Evolution Soccer (Ps2)
AUTUMN 2007
Τελικός :
Αυλωνίτης VS Αναστασίου
Πρωταθλητής : Αυλωνίτης



  

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 09, 2013

Ασπρόμαυρη θέα ! Οταν το γυμνό γίνεται τέχνη...


«Υπάρχει το γυμνό και το ξεγυμνωμένο», έλεγε ο Βρετανός ιστορικός τέχνης Κένεθ Κλαρκ. Στην πρώτη περίπτωση το μοντέλο στέκεται μπροστά στον φωτογράφο σαν να είναι ο τελευταίος αόρατος μάρτυρας. Δεν του δίνει καμιά σημασία. Στη δεύτερη περίπτωση, όμως, η πόζα και το βλέμμα αποκαλύπτουν τη συναίσθηση ότι είναι αντικείμενο πόθου, θαυμασμού, έμπνευσης.

Από την αρχαιότητα έως τις ημέρες μας, η ιστορία της τέχνης εμπλουτίζεται διαρκώς από παραστάσεις γυμνών –ή και ξεγυμνωμένων– σωμάτων. Οι παρακάτω ασπρόμαυρες φωτογραφίες απεικονίζουν γυναικεία σώματα στα οποία ο φωτογράφος μέσα από τις δικές του οπτικές γωνίες προβάλει το ιδεατό γυμνό κορμί και αποτυπώνει την έκφραση ενός βλέμματος ή την αμηχανία μιας κίνησης.





Πες μου τι ώρα κοιμάσαι, να σου πω ποιος είσαι..


Στο επιστημονικό περιοδικό «Personality and Individual Differences» ερευνητές αποκάλυψαν πως η ώρα που κοιμόμαστε το βράδυ δείχνει πολλά για το χαρακτήρα μας. Όσοι κοιμούνται αργά το βράδυ έχουν αναπτύξει μια πιο σκοτεινή πλευρά, με έντονα τα χαρακτηριστικά της αντικοινωνικής συμπεριφοράς, το ναρκισσισμό και τη χειραγώγηση. Το αν θα είναι κάποιος νυχτοπούλι ή όχι υπαγορεύεται σε μεγάλο βαθμό από ένα γονίδιο, γνωστό ως Period–3, το οποίο έχει δύο εκδοχές: μία μακριά και μία κοντή. 

Όσοι διαθέτουν τη μακριά εκδοχή λειτουργούν καλύτερα το πρωί, ενώ όσοι διαθέτουν την κοντή αποδίδουν θαυμάσια τη νύχτα. Κάθε άνθρωπος φέρει δύο κόπιες του Period–3, μία από κάθε γονιό. Κάποιοι άνθρωποι κληρονομούν δύο κόπιες από το μακρύ ή από το κοντό γονίδιο, οπότε είναι «εξαιρετικά πρωινοί» ή «εξαιρετικά νυχτερινοί» τύποι. 

Οι περισσότεροι όμως έχουν και τα δύο και έχουν διάφορα συμπτώματα. Για παράδειγμα, κάποιος μπορεί να ξυπνά νωρίς, αλλά να μην είναι έτοιμος να δραστηριοποιηθεί κατευθείαν ή να φάει πρωινό.

Οι πρωινοί τύποι τρώνε πρωινό μέσα στη μισή ώρα από τη στιγμή που ξυπνάνε. Συγκεκριμένα, «το πότε τρώει ένας άνθρωπος πρωινό, αποτελεί πολύ καλή ένδειξη για το αν είναι πρωινός ή βραδινός τύπος», όπως εξηγούν οι επιστήμονες. 



Οι βραδινοί τύποι, από την άλλη πλευρά, συνηθίζουν να τρώνε πρωινό αργά μέσα στη μέρα και είναι πολύ πιο επιρρεπείς στην υπερκατανάλωση φαγητού μετά τις 8 το βράδυ, ενώ έχουν αυξημένες πιθανότητες να ροχαλίζουν και να πάσχουν από υπνική άπνοια. Ακόμα, έχουν φτωχότερη μνήμη και μικρότερη αντοχή στον πόνο. 


Οι πρωινοί τύποι έχουν αυξημένες πιθανότητες για εκδήλωση ορισμένων καρκίνων και ίσως διαθέτουν λιγότερη μελατονίνη, την ορμόνη του ύπνου που αυξάνεται το βράδυ, και μερικές μελέτες δείχνουν ότι διαθέτει αντικαρκινικές ιδιότητες. 

Μολονότι, πάντως, τα γονίδια καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό αν θα είμαστε πρωινοί ή βραδινοί τύποι, αυτό αλλάζει με την ηλικία. 

Η κορύφωση του... ξενυχτιού είναι στις ηλικίες 19–21 ετών, ενώ αργότερα όλοι καταλήγουμε να είμαστε πρωινοί τύποι. Περισσότερα: Πες μου τι ώρα κοιμάσαι, να σου πω ποιος είσαι... 

Πηγή: E-Radio.gr Blog

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 05, 2013

O αισθησιακός κινηματογράφος,ταινίες που άντεξαν στο χρόνο...


Ταινίες που άντεξαν στον χρόνο, με την ποιότητα του αισθησιασμού να συγκινεί…
Ποιος είπε ότι ο mainstream κινηματογράφος δεν μπορεί να γίνει ακραία ερωτικός;
Μπορεί και παραμπορεί, ρίχνοντας στα πόδια μας μια στρατιά από σέξι ταινίες που χαράσσονται για πάντα στην κινηματογραφική μας μνήμη.
Θα μιλήσουμε για ταινίες που άντεξαν στον χρόνο, με την ποιότητα του αισθησιασμού να συγκινεί ακόμα και σήμερα, σε μια εποχή δηλαδή που το ξέφρενο γυμνό είναι κοινός κινηματογραφικός τόπος και οι ακραίες σκηνές (αληθινού πολλές φορές) σεξ «ψωμοτύρι».

Κι όχι, η αρχετυπική και πολυτραγουδισμένη «Εμμανουέλα» δεν περιλαμβάνεται στη λίστα μας, καθώς είναι επιτηδευμένα «αισθησιακή»...

Βασικό Ένστικτο (1992)

Το να περιγράψεις το «Βασικό Ένστικτο» είναι σαν να περιγράφεις την ίδια την αποπλάνηση των αισθήσεων! Η θρυλική ταινία του Βερχόφεν με τη Σάρον Στόουν σε ρόλο έκπληξη δεν χρειάζεται φυσικά συστάσεις, με την επίμαχη σκηνή του «σταυροποδιού» να στοιχειώνει όλους τους άντρες έκτοτε...
Το τελευταίο Ταγκό στο Παρίσι (1972)

Η νεαρή Παριζιάνα Jeanne γνωρίζει τον μυστηριώδη Αμερικανό Paul και η έλξη που νιώθουν είναι ακατανίκητη. Το παθιασμένο ειδύλλιο, με τις ταυτότητές τους να παραμένουν κρυφές, ανταποκρίνεται στη διαπρεπή φαντασίωση του σεξ με αγνώστους, γι' αυτό και παραμένει αισθησιακότατη η ταινία του σπουδαίου κινηματογραφιστή Μπερτολούτσι παρά τα χρονάκια της... 

Η Ιστορία της Ο (1975)

Η πανέμορφη O αποσύρεται με τον εραστή της Rene σε ένα απομονωμένο «ησυχαστήριο», όπου εκπαιδεύεται σε μια σειρά σεξουαλικών παρεκκλίσεων και διαστροφών, μέχρι να την παραδώσει ο Rene στον ετεροθαλή αδερφό του, Sir Stephen, για να ξεπληρώσει παλιό χρέος. Δεν χρειάζεται να συνεχίσουμε, το σενάριο «μιλάει» από μόνο του!

Καλιγούλας (1979)

Η λαγνεία, ο αισθησιασμός και η στομφώδης διαστροφή της ρωμαϊκής κοινωνίας βρίσκουν την καλύτερη κινηματογραφική τους ενσάρκωση στον τρελό αυτοκράτορα «Καλιγούλα»! Η πορνογραφική δόξα της ταινίας έσπασε κάθε σεμνότυφο σύνορο, με τα ευφάνταστα ρωμαϊκά όργια να μην μπορούν να ξεχαστούν...

Η Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι (1988)

Η κινηματογραφική μεταφορά του περίφημου μυθιστορήματος του Μίλαν Κούντερα σέβεται βαθύτατα το αισθησιακό-φιλοσοφικό στιλ του βιβλίου, ρίχνοντας βέβαια οπτικό -και δραματικό-βάρος στις επίμαχες σκηνές. Ο «γυναικάς» Tomas δοκιμάζει την αγάπη του για τη ρομαντική Tereza μέσω της λαγνείας και της αχαλίνωτης έλξης που νιώθει για την «ελευθέρων ηθών» Sabina, σε ένα τρίγωνο με πολύ... ψωμί!

Λολίτα (1962)

Άλλη μια ξακουστή αντρική φαντασίωση ενσαρκώνεται ιδανικά στον κινηματογράφο! Η σπουδαία νουβέλα του Ναμπόκοφ μεταφέρεται στο πανί από τον κορυφαίο σκηνοθέτη Στάνλεϊ Κιούμπρικ και όποιος αντέξει! Ο μεσήλικας καθηγητής πανεπιστημίου «ξεμωραίνεται» με το 14χρονο νυμφίδιο, σε μια ταινία σταθμό στα χρονικά του κινηματογράφου των αισθήσεων... 

Τα Μαύρα Φεγγάρια του Έρωτα (1992)

Ο Ρομάν Πολάνσκι μάς παραδίδει άλλη μια μεγάλη στιγμή στην επικράτεια του κινηματογραφικού αισθησιασμού, με το ζευγάρι από τη Βρετανία που αρμενίζει αμέριμνο από την Κωνσταντινούπολη στην Ινδία να γνωρίζει την όμορφη Γαλλιδούλα και τον «σακάτη» σύζυγό της. Η συνέχεια είναι όντως αυτή που φαντάζεστε!

9 1/2 Εβδομάδες (1986)



Το ερωτικό δράμα «9 1/2 Εβδομάδες» πάτωσε στις κινηματογραφικές αίθουσες και έλαμψε κατόπιν στην οικιακή ψυχαγωγία του DVD. Γιατί άραγε; Γιατί απλώς ο κόσμος ντρεπόταν να το δει στο σινεμά, στα μέσα της δεκαετίας του '80! Αισθησιακό, ερωτικό και... διδακτικό, μιας και μάθαμε πώς μετατρέπουμε ένα ψυγείο σε ερωτικό βοήθημα!

Άγρια Ορχιδέα (1989)

Η αθώα και εύθραυστη Emily γνωρίζει τον εκκεντρικό εκατομμυριούχο Wheeler στο Ρίο της Βραζιλίας, σε μια «καυτή» ταινία σεξουαλικής μύησης της εκπληκτικής Κάρε Ότις, που παραμένει σοκαρισμένη σε όλη την ταινία από τον ακραίο αισθησιασμό του Μίκι Ρουρκ. Άλλο ένα «διαμάντι» του ερωτικού mainstream κινηματογράφου...

Αυτοκρατορία των Αισθήσεων (1976)


Βασισμένη σε αληθινή ιαπωνική ιστορία, ένας άντρας και η υπηρέτριά του εμπλέκονται σε ένα ακραία ερωτικό ρομάντζο, με την επιθυμία τους να μετατρέπεται σε σεξουαλική εμμονή τόσο τρανή, που ξεχνούν όλα τα άλλα στη ζωή. Οι προχωρημένες σκηνές του Ναγκίσα Οσίμα σφράγισαν μια για πάντα την εικονογραφία του αισθησιακού κινηματογράφου, αλλά και τις μνήμες μας, σε μια ταινία αρχέτυπο σεξουαλικής έντασης και πάθους... 

newsbeast.gr

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 02, 2013

Πώς αντιλαμβανόμαστε το χρόνο

Το προσωπικό ημερολόγιο δεν είναι κάτι το σύνηθες –ο κόσμος σπάνια έχει χρόνο για κάτι τέτοιο- έχει όμως μια ξεχωριστή μαγεία. Ανατρέχοντας σε καταχωρήσεις του περασμένου χρόνου, πολλές φορές τα γεγονότα έχουν εκπληκτική ομοιότητα με τα τεκταινόμενα του σήμερα – ή φαίνονται σα να συνέβησαν χθες, αποδεικνύοντας την εσφαλμένη αντίληψη του χρόνου που έχουμε ως άνθρωποι. 

Ωστόσο, η αντίληψη αυτή είναι το θέμα που αναλύει η δημοσιογράφος και συγγραφέας ψυχολογίας Κλώντια Χάμοντ σε σχετικό της άρθρο. Στο άρθρο της αναλύεται α) η άποψη ότι η αντίληψή μας του χρόνου δημιουργείται ενεργά από τον ίδιο μας τον εγκέφαλο και β) το τι αποκαλούν «χρόνο του νου» οι νευρολόγοι και οι ψυχολόγοι. 

Όσο αλλόκοτο κι αν φαίνεται το όλο θέμα –άλλωστε, έχουμε μεγαλώσει με την ακλόνητη πίστη ότι ο χρόνος είναι ένα από τα λίγα απολύτως αξιόπιστα και αντικειμενικά πράγματα στη ζωή- τόσο μυστηριωδώς ενθαρρυντική είναι η σκέψη ότι το φαινόμενο, που απεικονίζεται ως ο ανελέητος δικτάτορας της ζωής, μπορεί να αποτελέσει πηγή πλεονεκτημάτων. 

Η Χάμοντ γράφει: «Η εμπειρία του χρόνου δημιουργείται από εμάς τους ίδιους στο νου μας, άρα μπορούμε να αλλάξουμε τα στοιχεία που θεωρούμε προβληματικά –είτε προσπαθώντας να σταματήσουμε τα χρόνια που κυλούν σα νερό, να επιταχύνουμε το χρόνο που περιμένουμε σε μια ουρά, ή να ζήσουμε περισσότερο το παρόν. Όσο εχθρός μπορεί να φαίνεται ο χρόνος, μπορεί να γίνει φίλος, αρκεί να τον χαλιναγωγήσουμε κατάλληλα. Η αντίληψη του χρόνου είναι πολύ σημαντική γιατί μας δένει με τη νοητική μας πραγματικότητα. Ο χρόνος δεν είναι μονάχα η καρδιά του τρόπου οργάνωσης της ζωής μας, αλλά και ο τρόπος που τη βιώνουμε». 

Οι παράξενες και ελαστικές ιδιότητες του χρόνου Ανάμεσα στα πιο ενδιαφέροντα παραδείγματα του «χρόνου του νου» είναι η ελαστικότητα του πώς βιώνουμε το χρόνο. Όταν βιώνουμε τον απόλυτο τρόμο, ο χρόνος κυλά αργά· η Χάμοντ παραθέτει μια έρευνα που έδειξε πως οι αραχνοφοβικοί, από τους οποίους ζητήθηκε να κοιτάξουν μια αράχνη για 45 δευτερόλεπτα, δήλωσαν ότι η διάρκεια του χρόνου τους φάνηκε πολύ μεγαλύτερη.

Το ίδιο παρατηρήθηκε και σε αρχάριους της ελεύθερης πτώσης, οι οποίοι παρατήρησαν ότι οι πτώσεις των συναδέλφων τους διήρκησαν ελάχιστα, ενώ οι δικές τους (από το ίδιο ύψος) κράτησαν πολύ. Αντίθετα, ο χρόνος μοιάζει να επιταχύνει καθώς γερνάμε, ένα φαινόμενο που πολλές θεωρίες έχουν αποπειραθεί να εξηγήσουν. 

Η μια χρησιμοποιεί απλά μαθηματικά, υποστηρίζοντας ότι ένα έτος φαίνεται μικρότερο αν είμαστε 40 ετών παρά αν είμαστε 8, λόγω του ότι θα είναι το ένα τεσσαρακοστό της ζωής μας, αντί για το ένα όγδοο. Όμως, η Χάμοντ δε δείχνει να πείθεται: Η κάθε στιγμή, ανάλογα με τη φύση των εμπειριών που εμπεριέχει, κυλάει διαφορετικά. 

Μια άλλη θεωρία υποστηρίζει ότι ίσως ευθύνονται οι ρυθμοί της ζωής που έχουν αυξηθεί και την κάνουν να μοιάζει συντομότερη. Όμως, είναι σίγουρο ότι κάτι αλλάζει με τα χρόνια: Καθώς γερνάμε, τείνουμε να νιώθουμε ότι η περασμένη δεκαετία πέρασε πολύ γρήγορα, ενώ οι προηγούμενες πέρασαν αργά. Παρόμοια, πιστεύουμε ότι ορισμένα γεγονότα που συνέβησαν μέσα στην περασμένη δεκαετία έλαβαν χώρα πολύ πιο πρόσφατα (θυμηθείτε· πότε συνέβη το τσουνάμι στην Ιαπωνία; ). 

Αντίστροφα, θεωρούμε ότι γεγονότα που συνέβησαν πάνω από δέκα χρόνια πριν, έλαβαν χώρα πολύ πιο πριν. Αυτό, λέει η Χάμοντ, λέγεται «σύμπτυξη προς τα μπρος». Φαίνεται λες και ο χρόνος συμπιέστηκε και τα πράγματα μοιάζουν κοντινότερα απ’ όσο πραγματικά είναι. Η πιο ξεκάθαρη εξήγηση ονομάζεται «υπόθεση καθαρότητας μνήμης» και την πρότεινε ο ψυχολόγος Νόρμαν Μπράντμπερν το 1987. Μιας και ξέρουμε ότι οι αναμνήσεις ξεθωριάζουν με το χρόνο, χρησιμοποιούμε την καθαρότητα της μνήμης σαν οδηγό για το πόσο πρόσφατη είναι. Επομένως, αν μια ανάμνηση μοιάζει θολή, υποθέτουμε ότι συνέβη πιο παλιά. 

Ωστόσο, ο εγκέφαλος εξακολουθεί και καταγράφει το χρόνο, αν και όχι πάντα με ακρίβεια. Η Χάμοντ εξηγεί τους παράγοντες της εσωτερικής μας χρονομέτρησης: «Είναι ξεκάθαρο ότι το σύστημα μέτρησης του χρόνου από τον εγκέφαλό μας είναι ευέλικτο. Λαμβάνει υπ’ όψη του παράγοντες όπως συναισθήματα, απορρόφηση, προσδοκίες, τις απαιτήσεις ενός έργου, ακόμα και τη θερμοκρασία. 

Ρόλο παίζει και η αίσθηση που χρησιμοποιούμε: Ένα ακουστικό γεγονός μοιάζει μεγαλύτερο χρονικά από ένα οπτικό. Όμως, η αντίληψη του χρόνου, όπως τη δημιουργεί ο νους, μοιάζει τόσο αληθινή που πάντα εκπλησσόμαστε όταν αντιλαμβανόμαστε ότι συγχέουμε τη χρονική τοποθέτηση ενός γεγονότος». Για την ακρίβεια, η μνήμη σχετίζεται άμεσα με τη σύγχυση αυτή. 

Γνωρίζουμε ότι ο χρόνος επηρεάζει τη μνήμη, αλλά και η μνήμη δημιουργεί και μεταπλάθει τη χρονική μας εμπειρία. Η αντίληψή μας του παρελθόντος ενώνεται με την αντίληψη του παρόντος σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ όσο φανταζόμαστε. Η μνήμη ευθύνεται για τις παράξενες και ελαστικές ιδιότητες του χρόνου. 

Όμως, μυστηριωδώς, θυμόμαστε εντονότερα εμπειρίες που είχαμε ανάμεσα στα 15 και τα 25 μας. Ο λόγος; Η περίοδος αυτή είχε πολλές καινούργιες εμπειρίες –την πρώτη σεξουαλική επαφή, την πρώτη μας δουλειά, το πρώτο μας ταξίδι χωρίς τους γονείς, την πρώτη εμπειρία της ζωής μακριά από το σπίτι. 

Το νέο πράγμα έχει πολύ ισχυρό αντίκτυπο στη μνήμη. Η Χάμοντ πιστεύει ότι επειδή η μνήμη και η ταυτότητα είναι τόσο στενά συνδεδεμένες μεταξύ τους, η περίοδος ανάμεσα στα 15 και τα 25 είναι μεγάλης σημασίας όσον αφορά τη δημιουργία της θέσης μας στον κόσμο, οπότε η μνήμη συχνά ανασύρει αναμνήσεις από την περίοδο αυτή, ως συστατικά στοιχεία της σημερινής μας ταυτότητας. 

Το ίδιο συμβαίνει και με μεταγενέστερες εμπειρίες που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ταυτότητά μας, όπως για παράδειγμα η αλλαγή επαγγέλματος. Άρα, τι μας κάνει να τοποθετούμε χρονικά τα γεγονότα με μεγαλύτερη ακρίβεια; Η Χάμοντ συνοψίζει: «Είναι πιθανότερο να τοποθετήσουμε σωστά ένα γεγονός εάν ήταν ξεχωριστό, έντονο, καθοριστικό ή κάτι που επαναλήφθηκε πολλές φορές στη συνέχεια». «Tο παράδοξο των διακοπών» 

Πάντως, μια από τις πιο μαγευτικές περιπτώσεις χρονικής στρέβλωσης είναι αυτό που η Χάμοντ αποκαλεί «το παράδοξο των διακοπών – δηλαδή η αίσθηση ότι οι ευχάριστες διακοπές περνούν γρήγορα, αλλά φαίνονται μεγάλες όταν κάνουμε ανασκόπηση των γεγονότων». 

Αυτό προκαλείται από το ότι βλέπουμε το χρόνο με δύο διαφορετικούς τρόπους, μέσω των προσδοκιών και μέσω της ανασκόπησης. Χρησιμοποιούμε τους δύο αυτούς τρόπους για να μετρήσουμε το πέρασμα του χρόνου. 

Συνήθως βρίσκονται σε ισορροπία, αλλά οι αξιοσημείωτες εμπειρίες τη διαταράσσουν, κάποιες φορές δραματικά. Σε αυτό οφείλεται και το ότι δεν θα συνηθίσουμε ποτέ – πάντα θα αντιλαμβανόμαστε το χρόνο με τους δύο αυτούς τρόπους και πάντα θα εκπλησσόμαστε κάθε φορά που πηγαίνουμε διακοπές. 

Όπως αναλύσαμε και παραπάνω, έτσι και το παράδοξο των διακοπών έχει να κάνει με την ποιότητα και τη συγκέντρωση νέων εμπειριών, ειδικά σε αντίθεση με την καθημερινή ρουτίνα. Όλο το έτος ο χρόνος μοιάζει να κυλά κανονικά, και χρησιμοποιούμε την αρχή της εργάσιμης μέρας, τα σαββατοκύριακα και την ώρα που πάμε για ύπνο για να μετράμε το χρόνο. Όμως, άπαξ και πάμε διακοπές, η αλλαγή παραστάσεων, ήχων και εμπειριών δημιουργεί μια δυσανάλογη αίσθηση πρωτοτυπίας, πράγμα που επηρεάζει την αντίληψή μας του χρόνου.

Κλείνοντας, η Χάμοντ γράφει ότι «δε θα αποκτήσουμε ποτέ τον απόλυτο έλεγχο αυτής της ιδιόμορφης διάστασης. Ο χρόνος θα στρεβλώνεται, όσα κι αν μάθουμε γι’ αυτόν. Όμως, όσα περισσότερα μάθουμε, τόσο θα μπορούμε να του δίνουμε το σχήμα που εμείς θέλουμε. Μπορούμε να τον επιταχύνουμε ή να τον καθυστερήσουμε. Μπορούμε να θυμόμαστε το παρελθόν καλύτερα και να προβλέπουμε το μέλλον με μεγαλύτερη ακρίβεια».

Πηγή: Yahoo omg