Το βιβλίο που έχουν ακουστά αρκετά εκατομμύρια άτομα ανά τον κόσμο.Κάποια από αυτά το έχουν διαβάσει.Και πολύ λιγότερα έχουν καταλάβει αυτά που διάβασαν,όπως γίνεται συνήθως ,καθώς δεν είναι δυνατόν να έχουμε όλοι ούτε την ίδια αντίληψη,ούτε την ίδια νοημοσύνη.Ακόμη και ανάμεσα στις τάξεις των ατόμων που τους αρέσει το διάβασμα υπάρχουν χαώδης διαφορές διότι,στην τελική, ο καθένας καταλαβαίνει αυτό που μπορεί!Εν συνεχεία(για διάφορους λόγους ή σκοπιμότητες...) αυτό που θέλει.
Σήμερα,λοιπόν, είναι η δέκατη και τελευταία ημέρα για τη δική μου πρόταση.Τελευταίο βιβλίο άφησα <Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέη > του Όσκαρ Γουάιλντ,τον οποίο θεωρώ ασύλληπτα και με μοναδικό τρόπο τόσο περιγραφικό που έχεις την εντύπωση πως βλέπεις εικόνες(!)με χρώματα(!) και όχι πως διαβάζεις τις γραμμές ενός βιβλίου.Αυτός ήταν ένας από τους λόγους που σταμάτησα(τότε που διαβάζαμε) να διαβάζω βιβλία!Όταν πέσεις επάνω στην γραφή και τον άμεσο τρόπο σκέψης συγγραφέων όπως ο Όσκαρ Γουάιλντ(και κάποιοι άλλοι βέβαια),πραγματικά <τα υπόλοιπα> δεν σου προκαλούν καμία αίσθηση.Και δεν το αναφέρω αυτό με υποτιμητικό τρόπο.Αλλά να,είναι σα να έβλεπε ένα μικρό(μη σου πω και μεγάλο)παιδί στα 70'ς τον Σούπερμαν (την πρώτη και υπέρτατη εκδοχή προσέγγισης ενός Ιδανικού Εξωγήινου ζωντανού οργανισμού στη γη!)και μετά να του έδειχνες τις ιστορίες του Μπάτμαν,του Φλας Γκόρτον ή του Ποπάυ να τρώει σπανάκι!Αυτό!
Προσωπικά θεωρώ πως είναι ίσως το κορυφαίο έργο στην παγκόσμια λογοτεχνία,αλλά
ακόμα και σήμερα δεν ξέρω αν,τελικά, είναι ευχή ή κατάρα να δώσεις σε κάποιον να διαβάσει(και να καταλάβει)αυτό το βιβλίο.
Εάν το κάνετε αναλαμβάνετε αποκλειστικά και την ευθύνη.Και όσο λιγότερα καταλάβετε τόσο το καλύτερο.
Κείμενο,φώτο:
Γιάννης Βασιλείου.
Υ.Γ: Και επειδή η Οξφόρδη είχε τη δική της βαρύτητα σε αυτό το έργο...
Σε μια μεγάλη κούτα με αρκετά βιβλία και δισκάκια των 45 στροφών βρέθηκαν σαν από τύχη, στη βιασύνη μιας παλιάς μετακόμισης, αγκαλιασμένα το βιβλίο του Τομ Ρόμπινς με το δισκάκι των La's όπως ακριβώς είχε κυκλοφορήσει σε μια συλλεκτική και σπάνια έκδοση,τότε, μέσα σε ένα κουτί.
Ο <Τρυποκάρυδος> βέβαια δεν χρειάζεται πολλές συστάσεις.Είναι ένα μυθιστόρημα που δεν ξεχνάς ποτέ,όσα χρόνια κι αν περάσουν ιδιαίτερα αν κάποιος βρέθηκε, έστω και μια φορά στη ζωή του, αληθινά ερωτευμένος.
Οι La's ,από την 90's Alternative Rock σκηνή,εδώ παρουσιάζουν ένα δισκάκι βινυλίου 45 στροφών μέσα σε ένα κουτί από χαρτόνι.Μόνο που όταν το βάζεις να παίξει διαπιστώνεις πως παίζει στις 33 στροφές καθώς πρόκειται για ένα 7'' E.P. (GOLAB 6) με τέσσερα κομμάτια.(Limited Edition EP Box)
Ο Αντώνης Σαμαράκης(1919 -2003) εντάσσεται στην πρώτη γραμμή της μεταπολεμικής γενιάς των πεζογράφων.Τα χρόνια της κατοχής συμμετείχε στην αντίσταση.Το 1944 τον συνέλαβαν οι Ναζί και καταδικάστηκε σε θάνατο αλλά εκείνος κατάφερε να διαφύγει.Η έμπνευση για τη δημιουργία των έργων του πηγάζει από τις εμπειρίες και τις καταστάσεις του πολέμου ,της κατοχής,τα χρόνια της Αντίστασης,ακόμα και από τα χρόνια του εμφυλίου.Ο τρόπος γραφής σε όλα τα έργα του είναι απλός αλλά πολύ ουσιαστικός χτυπώντας φλέβα, κατευθείαν στα συναισθήματα και τον εσωτερικό κόσμο του αναγνώστη.Οι ήρωες του προέρχονται από τον κοινωνικό ιστό της καθημερινότητας και θα μπορούσαν να είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, ή οποιοσδήποτε από τους τυχαίους διαβάτες στους δρόμους.(Αρκετοί από τους ήρωες του Αντώνη Σαμαράκη είναι δημόσιοι υπάλληλοι καθώς και ο ίδιος είχε εργαστεί για πολλά χρόνια στο υπουργείο εργασίας)Σε όλα του τα έργα είναι έκδηλη η αγωνία του για τον κόσμο και το μέλλον του.Η ανθρώπινη επαφή,τα ανθρώπινα δικαιώματα,η ελευθερία,η δημοκρατία καθώς και οι διακοινωνικές και οι διατομικές σχέσεις.Το 1959 κυκλοφορεί το μυθιστόρημα <Σήμα Κινδύνου>,το 1961 τη συλλογή διηγημάτων <Αρνούμαι> .Το 1965 κυκλοφορεί το μυθιστόρημα <Το λάθος> και το 1973 τη συλλογή διηγημάτων <Το διαβατήριο> κ.α.
Το <Ζητείται Ελπίς> περιλαμβάνει δώδεκα σύντομα διηγήματα.Ευκολοδιάβαστα αριστουργήματα με το ιδιαίτερο αφηγηματικό ύφος του συγγραφέα.Ιστορίες με χιόνια,με τρένα και ομίχλες.Ιστορίες τουλάχιστον,ευσυγκίνητες για όσους υπήξαν παιδιά και εξακολουθούν να διασώζουν μέσα τους αυτή την παιδική αθωότητα.Αυτή η συλλογή διηγημάτων είναι το πρώτο έργο του Αντώνη Σαμαράκη το 1954 με το οποίο ο συγγραφέας ουσιαστικά μας συστήνεται.
.
Ιστορία Πρώτη: Ξανθός Ιππότης
Είναι η ιστορία ενός δημοσίου υπαλλήλου που έχει κουραστεί από τη μονοτονία και τη ρουτίνα της ζωής του.Μια μέρα στο σύνηθες δρομολόγιό του σε μια άδεια θέση στο λεωφορείο βρίσκει ένα τεύχος του παιδικού περιοδικού <ο κόσμος των παιδιών>.Από εκείνη την ημέρα αλλάζει ολόκληρη η ζωή του καθώς ξαναθυμάται τα παιδικά του χρόνια,Αρχίζει να προσέχει τον εαυτό του,να εργάζεται με κέφι και να είναι πιο ευγενικός.Στέλνει μάλιστα ο ίδιος στο περιοδικό κάποιους στίχους που είχε γράψει πίσω από το ψευδώνυμο <Ξανθός Ιππότης> ώσπου μια μέρα...
Ιστορία Δεύτερη : Η σαρξ
Ο ήρωας εδώ είναι ένας παππάς που πηγαίνει στο σπίτι ενός ετοιμοθάνατου ,από την ασιτία, άνδρα για να προλάβει νατον κοινωνήσει πριν πεθάνει,Μέσα σε μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα η ψυχή και το σώμα του ανθρώπου μοιάζουν να προπαθούν να προλάβουν το ένα το άλλο!
<Κι άλλο> , <κι άλλο> να φωνάζει ο ετοιμοθάνατος στον παππά για μια ακόμη κουταλία της θείας κοινωνίας χωρίς να γίνεται σαφές τι είναι αυτό που πεινάει περισσότερο: το στερημένο σώμα η μήπως η ψυχή που ετοιμάζεται να το εγκαταλήψει?
Ιστορία Τρίτη: Το Ποτάμι
Πολεμική ατμόσφαιρα, ιδιαίτερα τεταμένη με ένα ποτάμι να χωρίζει τις αντιμαχόμενες πλευρές.Οι στρατιώτες γεμάτοι από κακουχίες ,ένταση και φόβο προς τον εχθρό.Και ενώ θα το ήθελαν δεν τολμούν να πλησιάσουν και να απολαύσουν το ποτάμι το οποίο αποτελεί την διαχωριστική κόκκινη γραμμη αναμεσά τους.Καθώς αν κάποιος πλησιάσει σε αυτό όλο και κάποια σφαίρα θα τον βρεί.
Και από τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές όμως δύο απλοί στρατιώτες κάνουν την ίδια σκέψη την ίδια χρονική στιγμή.Είναι Ανοιξη και ο ήλιος λάμπει.Βγάζουν τα βαριά και βρόμικα ρούχα του πολέμου, αφήνουν τα όπλα στην άκρη και βουτούν στο ποτάμι.Εδώ έχουμε άλλη μια εξαιρετική περίπτωση της συγγραφής -περιγραφής του Αντώνη Σαμαράκη απέναντι σε αυτή τη σκηνή που κάνει την καρδιά και το μυαλό να σείονται συθέμελα.
<Δεν μπορούσε να τραβήξει την σκανδάλη.Ήταν κι οι δύο γυμνοί.Δύο άνθρωποι γυμνοί.Γυμνοί από ρούχα.Γυμνοί από ονόματα.Γυμνοί από εθνικότητα.Γυμνοί από τον χακί εαυτό τους.Το ποτάμι δεν τους χώριζε τώρα,αντίθετα τους ένωνε>.
Απίστευτη σκηνή με τους δύο γυμνούς στρατιώτες να σημαδεύουν ο ένας τον άλλον χωρίς κανείς να μπορεί να τραβήξει τη σκανδάλη.Και κάποια στιγμή αυτή τη βουβή γεμάτη ένταση σιωπή θα την διακόψει ο ήχος από...
Ιστορία Τέταρτη: Ο Τοίχος
Η ιστορία ενός δημόσιου υπάλληλου που γειτονεύει με ένα παιδί που είναι άρρωστο και ζει με την χήρα μητέρα του.Οι γιατροί έχουν συστήσει στη μητέρα του παιδιού,μεταξύ άλλων,ιδιαίτερη προσοχή στον ψυχικό παράγοντα του παιδιού.Η διπλανή πολυκατοικία γκρεμίζεται(από τον ιδιοκτήτη που θέλει να φτιάξει ένα μεγαλοπρεπές κτίριο-έκρηξη αστικοποίησης...) και στη θέση της έρχεται ενας πανύψηλος τοίχος που κρύβει ακόμα και το φως του ήλιου στο άρρωστο παιδί που νιώθει τη θλίψη και την απομόνωση να το τυλίγουν...
Ιστορία Πέμπτη : Σ' ένα συνοριακό σταθμό.
Η φυγή του ήρωα από έναν τόπο σε έναν άλλο για να μπορέσει να προκόψει στη ζωή του και να κάνει τα πράγματα που είχε ονειρευτεί.Η ιδέα ότι κάπου αλλού θα έκανε αυτά που δεν μπορούσε να κάνει εδώ.Ο ελεγκτής που είναι σιδηροδρομικός υπάλληλος τον ακούει σιωπηλός
<Η ζωή έχει ξεφύγει από τα χέρια μου.Αλλιώς ξεκίνησα και αλλιώς έφτασα ως εδώ.Είχα όνειρα κάποτε,πριν απόχρόνια,σαν ήμουν παιδί,νέος.Όνειρα για μια ζωή όμορφη,χωρίς συμβιβασμούς.Μα δεν τα καταφερα να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου.Το γιατί είναι άλλη ιστορία>.
Και μετά : <Είχε μείνει εκεί ,με το κεφάλι μες τα χέρια του.Το βράδυ έπεφτε>...
Ιστορία Έκτη:Ο ήλιος έκαιγε πολύ
Ο εφιάλτης της ανεργίας και της αγωνίας ένός φτωχού πλην τίμιου άνεργου που αφού ξεπέρασε τις κακουχίες της κατοχής που βίωσε προσπαθεί να ενταχθεί στο ενεργό κοινωνικό σύνολο και να γίνει παραγωγικός.Συγκλονιστικές οι περιγραφές του Αντώνη Σαμαράκη και σε αυτό το διήγημα.
Ιστορία Έβδομη:Μια νύχτα...***
Ένα διήγημα που μιλάει για τη μοναξιά του ανθρώπου στις μεγαλουπόλεις με συγκλονιστικό φινάλε.
<Ποτέ άλλοτε οι στέγες των σπιτιών μας δεν ήταν τόσο κοντά η μία στην άλλη όσο είναι σήμερα,κι όμως ποτέ άλλοτε οι καρδιές μας δεν ήταν τόσο μακριά η μία από την άλλη όσο είναι σήμερα>.
Προσωπικά, πιστεύω πως είναι ίσως το καλύτερο διήγημά του.Πολύ ιδιαίτερο και εσωτερικό.
Ιστορία Όγδοη :Το ποδήλατο
Τα παιχνίδια της μοίρας,του πεπρωμένου,της τύχης? Η ευτυχία τελικά δεν είναι παρά στιγμές.Και πρέπει να τις απολαμβάνουμε πριν αυτές περάσουν...
Ιστορία Ένατη:..Και ώραν 7.15 μ.μ.
Πολιτικολογίες και λόγια που πρέπει να ειπωθούν για να δελεάσουν τα πλήθη.Διότι όσο ένδοξο κι αν υπήξε το παρελθόν, αν οι προοπτικές της συνέχειας και της εξέλιξης δεν είναι ανάλογες είναι σα να βάζουμε νερό σε ένα βαρέλι χωρίς πάτο.
Το εντυπωσιακό πάντως είναι η βαρύτητα και η έκταση που αποκτούσαν οι λέξεις με το γράμμα <ν> στο τέλος..Προσπαθήστε να προφέρεται την λέξη <ώρα> με το <ν> στο τέλος <...Και ώραν> και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Ιστορία Δέκατη:Το σπίτι
Η μεταφορά των συναισθημάτων μέσα από υλικά αντικείμενα και πράγματα που διέπουν τη ζωή του κάθε ανθρώπου και συνθέτουν το βιωματικό του παζλ.Το σπίτι είναι μια μορφή ενεργού ανιμισμού και εσωτερικής αναζήτησης.
Ιστορία Ενδέκατη:Πολεμική ιστορία
Ένας στρατιώτης εν καιρό πολέμου σώζει τη ζωή ενό μικρού παιδιού και το μεταφέρει σέ ένα προσωρινά ασφαλές κατάλυμα.Μετά από λίγη ώρα ξεκούρασης το παιδί αρχίζει να παίζει.Και παίζει το παιχνίδι του πολέμου!Ο στρατιώτης έκπληκτος βλέπει πως το παιδί αυτό θα είναι άλλο ένα θύμα του ποέμου.Νέοι βομβαρδισμοί ξεσπούν ξαφνικά.Το κατάλυμα σε λίγο θα γίνει παρανάλωμα του πυρός.Ο στρατιώτης...
Ιστορία Δωδέκατη: Ζητείται Ελπίς
Το κερασάκι στην τούρτα.
<Σκέφτηκε τα διηγήματα που είχε γράψει,δίνοντας έτσι μια διέξοδο στην αγωνία του.Άγγιζε Θέματα του καιρού μας:τον πόλεμο, την κοινωνική δυστυχία...Ωστόσο,δεν το αποφάσιζε να τα εκδώσει.Φοβότανε!Φοβότανε την ετικέτα που θα του δίνανε σίγουρα οι μεν και οι δε.όχι,έπρεπε να τα βγάλει.Στο διάολο η ετικέτα!Αυτός ήταν ένας άνθρωπος,τίποτε άλλο.Ούτε αριστερός,ούτε δεξιός.Ένας άνθρωπος που είχε ελπίσει άλλοτε και τώρα δεν έχει ελπίδα και που νιώθει χρέος του να το πει αυτό.Βέβαια,άλλοι θα'χουν ελπίδα,σκέφτηκε.Δεν μπορεί παρά να΄χουν>...
Τελειώνοντας αυτό το μικρό αφιέρωμα στον συγγραφέα να υπενθυμίσουμε πως αυτή η συλλογή διηγημάτων το <Ζητείται Ελπίς>ο Αντώνης Σαμαράκης την εξέδωσε μόνος του(το 1954) διότι κανείς εκδότης δεν ήθελε θεωρώντας το έργο αντιεμπορικό.
Σήμερα η συλλογή αυτή έχει ανατυπωθεί 92 φορές και τα μηνύματα που εξακολουθεί να εκπέμπει είναι τουλάχιστον εντυπωσιακά επίκαιρα σε μια παγκοσμιοποιημένη πια εποχή,σε μια χώρα σαν τη δική μας.
Γιάννης Βασιλείου.
Υ.Γ1:Τα βιβλία είναι από την προσωπική μας βιβλιοθήκη των γυμνασιακών ετών.
Μάιος στα τελειώματα.Ο μήνας που μας συνδέει με το καλοκαίρι.Με τη θερμοκρασία να ανεβαίνει, τις παρουσίες γύρω μας να γίνονται πιο ευχάριστες και αποκαλυπτικές... και τη λίμπιντο να βάζει τις φωνές!
Και μέσα σε όλα αυτά ζώντας και εγώ μέσα στο κλίμα μιας ανίκανης προεκλογικής περιόδου θυμήθηκα ορισμένα απίθανα πράγματα από το 1984 του Όργουελ και τα μεταφέρω όπως ακριβώς τα έχει γράψει ο συγγραφέας στο βιβλίο του.Το βρήκα (...ξεχασμένο από τα χρόνια του λυκείου...) καθαρίζοντας την αποθήκη μέσα σε κάτι κούτες με δίσκους βινυλίου.
<<Στην πορεία των ιστορικών χρόνων και ίσως από το τέλος της Νεολιθικήε εποχής, υπάρχουν στον κόσμο τρείς τάξεις: η Ανώτερη , η Μεσαία και η Κατώτερη.Έχουν υποδιαιρεθεί με πολλούς τρόπους,έχουν πάρει αμέτρητες διαφορετικές ονομασίες και η αριθμητική τους αναλογία καθώς και οι σχέσεις μεταξύ τους ποικίλλουν κατά καιρούς,αλλά η βασική δομή της κοινωνίας δεν άλλαξε ποτέ.Ακόμα και ύστερα από τεράστιες εξεγέρσεις και φαινομενικά αμετάκλητες αλλαγές , η ίδια η δομή αποκαθίσταται πάντα ακριβώς όπως ένα γυροσκόπιο ξαναβρίσκει την ισορροπία του όσο και αν το απομακρύνουν από τη μια πλευρά ή την άλλη.
Οι στόχοι αυτών των τριών ομάδων είναι εντελώς ασυμβίβαστοι.Ο σκοπός της Ανώτερης τάξης είναι να κρατηθεί στη θέση της,της Μεσαίας ο σκοπός είναι να πάρει τη θέση της Ανώτερης.Ο σκοπός της Κατώτερης,όταν έχει κάποιο σκοπό - γιατί το μόνιμο χαρακτηριστικό ανθρώπων της Κατώτερης τάξης είναι πως όντας τσακισμένοι από το μόχθο δεν ενδιαφέρονται άμεσα για τίποτα άλλο εκτός από την καθημερινή τους ζωή - όταν λοιπόν έχει κάποιο νόημα είναι να καταργήσει όλες τις διακρίσεις και να δημιουργήσει μια κοινωνία όπου όλοι οι άνθρωποι θα είναι ίσοι.Έτσι, μέσα στην πορεία της ιστορίας ,επαναλαμβάνεται συνεχώς ένας αγώνας που είναι πάντα ίδιος στις γενικές τους γραμμές.Για μακρά χρονικά διαστήματα η Ανώτερη τάξη φαίνεται να στέκεται γερά στην εξουσία.Αργά ή γρήγορα όμως,φτάνει μια στιγμή όπου χάνει ή την πίστη στον εαυτό της ή την ικανότητα να κυβερνά ή και τα δύο.Τότε ανατρέπεται από τη Μεσαία Τάξη,που προσεταιρίζεται την Κατώτερη τάξη κάνοντάς την να πιστεύει ότι αγωνίζεται για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη.Μόλις πετύχει το σκοπό της η Μεσαία Τάξη ξαναρίχνει Κατώτερη στη θέση της δουλείας που ήταν και πριν και γίνεται αυτή η Ανώτερη Τάξη.Τότε,μια καινούργια Μεσαία ομάδα αποσπάται από τη μια τάξη ή και τις δύο και ο αγώνας ξαναρχίζει πάλι από την αρχή.
Από τις τρεις τάξεις μόνο η Κατώτερη δεν καταφέρνει ποτέ ούτε και για λίγο να πετύχει τον σκοπό της.Θα ήταν βέβαια υπερβολή να ειπωθεί πως μέσα από την πορεία της ιστορίας δεν έχει σημειωθεί μια βελτίωση στον υλικό τομέα.Ακόμα και σήμερα σε μια περίοδο παρακμής ο μέσος άνθρωπος ζει σε καλύτερες συνθήκες απ ό,τι μερικούς αιώνες πριν.Αλλά καμιά αύξηση πλούτου , καμιά βελτίωση στους τρόπους , καμιά μεταρρύθμιση ή επανάσταση δεν πλησίασε ούτε ένα χιλιοστό περισσότερο την κοινωνική ισότητα.για την Κατώτερη τάξη καμιά ιστορική αλλαγή δεν σήμαινε ποτέ τίποτα περισσότερο από την αλλαγή του ονόματος των αφεντάδων της.
Προς το τέλος του δέκατου ένατου αιώνα η συνεχής επανάληψη αυτού του κοινωνικού πρότυπου έγινε φανερή σε πολλούς παρατηρητές.Τότε εμφανίστηκαν σχολές διανοουμένων που ερμήνευσαν την ιστορία σαν μια κυκλική πορεία και υποστήριξαν πως η ανισότητα ήταν ο αναλλοίωτος νόμος της ανθρώπινης ζωής...
Αυτό το δόγμα ,πάντα είχε βέβαια τους οπαδούς του,αλλά υπήρχε μια σημαντική αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο είχε τώρα τοποθετηθεί.Στο παρελθόν η ανάγκη μιας ιεραρχικής μορφής της κοινωνίας ,αποτελούσε το δόγμα ειδικά της Ανώτερης τάξης.Ήταν το πιστεύω των βασιλιάδων,των αριστοκρατών και του κλήρου,των δικηγόρων και άλλων που ήταν τα παράσιτα των πρώτων, και το γλύκαιναν με υποσχέσεις ανταμοιβής σε ένα φανταστικό κόσμο πέρα από τον τάφο.Η Μεσαία τάξη όσο αγωνιζόταν για να πάρει αυτή την εξουσία χρησιμοποιούσε πάντα όρους όπως ελευθερία, δικαιοσύνη και αδελφότητα.
Εν τω μεταξύ,αυτή την έννοια της αδελφότητας άρχισαν να την μάχονται άνθρωποι που δεν είχαν ακόμα αναρριχηθεί στην εξουσία ,αλλά έλπιζαν να συμβεί αυτό πολύ σύντομα.Στο παρελθόν η Μεσαία τάξη,έκανε επαναστάσεις κάτω από τη σημαία της ισότητας και μετά εγκαθίδρυε μια καινούργια τυραννία μόλις η προηγούμενη ανατρεπόταν.Η νέα Μεσαία τάξη διακήρυττε την τυραννία της από πριν.
Ο σοσιαλισμός μια θεωρία που παρουσιάστηκε στις αρχές του δέκατου ένατου αιώνα και αποτελούσε τον τελευταίο κρίκο σε μια αλυσίδα σκέψης που εκτείνεται έως τις επαναστάσεις των σκλάβων της αρχαιότητας,ήταν ακόμα βαθιά μολυσμένος από την ουτοπία των περασμένων αιώνων.Αλλά σε όλες τις παραλλαγές του Σοσιαλισμού που εμφανίστηκαν από το 1900 περίπου, ο σκοπός να εγκαθιδρυθεί η ελευθερία και η ισότητα εγκαταλειπόταν φανερά όλο και περισσότερο.Τα νέα κινήματα που εμφανίστηκαν γύρω στα μέσα του αιώνα μας,ο Άγγσος στην Ωκεανία ο Νεο-Μπολσεβικισμός στην Ευρασία , η λατρεία του θανάτου, όπως λεγόταν στην Ανατολασία , είχαν συνειδητά σαν στόχο να διαιωνίσουν την αν-ελευθερία και την αν-ισότητα.
Αυτά τα νέα κινήματα γεννήθηκαν βέβαια από τα παλιά και ήθελαν να διατηρήσουν τα ονόματά τους και να τιμήσουν - με τα λόγια μόνο - την ιδεολογία τους.Αλλά όλων ο σκοπός ήταν να σταματήσουν την πρόοδο και να ακινητοποιήσουν την ιστορία σε μια στιγμή που θα έκριναν κατάλληλη.Το εκκρεμές έπρεπε να κινηθεί για άλλη μια φορά και έπειτα να σταματήσει.Όπως συνήθως η Ανώτερη τάξη έπρεπε να εκτοπισθεί από την Μεσαία,που θα γινόταν αυτή με τη σειρά της η Ανώτερη.Αυτή τη φορά όμως με μια συνειδητή στρατηγική, η Ανώτερη τάξη , θα ήταν σε θέση να διατηρήσει τη θέση της για πάντα.>>
Η ζέστη είναι υπερβολική για τέτοια εποχή.Κλείνω το βιβλίο - έτσι κι αλλιώς ξαναθυμήθηκα όλα εκείνα που ήθελα να θυμηθώ...- τεντώνομαι και ρίχνω μια βουτιά-καρφί στο νερό.
Είναι πια απόγευμα.Ο ουρανός στο βάθος μοιάζει με ξεθωριασμένο τριαντάφυλλο.
Από το web radio ακούγεται το <Orgasmus> Claude Challe.
"Βγάζει περισσότερο γέλιο ανά σελίδα απ όσα χιλιόμετρα βγάζει ανά γαλόνι ένα Ντάτσουν."
(CHICAGO SUN-TIMES) Ο "Τρυποκάρυδος" είναι ένα είδος ερωτικής ιστορίας που εκτυλίσσεται μέσα σε ένα πακέτο τσιγάρα Κάμελ. Αποκαλύπτει το σκοπό της σελήνης, εξηγεί τη διαφορά ανάμεσα στους κακοποιούς και τους παρανόμους, εξετάζει τη διαμάχη ανάμεσα στο δεσμευμένο σοσιαλιστή και το ρομαντικό ατομικιστή , ζωγραφίζει το πορτραίτο μιας σύγχρονης κοινωνίας με ζάπλουτους Αραβες, εξόριστους βασιλιάδες και εγκυμονούσες μαζορέτες. Τέλος, ασχολείται με τα μυστήρια των πυραμίδων.
Η Φάρμα των Ζώων είναι το προτελευταίο μυθιστόρημα του Τζορτζ Όργουελ (προηγείται 4 χρόνια του 1984 και κυκλοφόρησε το 1945). Αναφέρεται σε μία δυστοπική ιστορία κατά την οποία τα ζώα μιας φάρμας μη ανεχόμενα την σκληρή αντιμετώπιση του ανθρώπου-αφέντη επαναστατούν. Το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου αναφέρεται στα τεκταινόμενα μετά την Επανάσταση και τη διαμόρφωση της κοινωνίας των ζώων της φάρμας κατά την ανεξαρτησία τους από τους ανθρώπους.
Το μυθιστόρημα έχει σαφώς πολιτική χροιά και μπορεί γενικά να θεωρηθεί αλληγορικό και συμβολικό της ανθρώπινης πολιτικής κοινωνίας.
Μικ Τζάγκερ: Ένα υπέροχα αυθάδικο θαύμα της φύσης. Εβδομήντα χρονών με πυκνά μαλλιά, ωμή ακατέργαστη γοητεία, ταλέντο που συγκλονίζει. Φρόντμαν σε ένα από τα πιο σημαντικά γκρουπ όλων των εποχών. Μουσική ιδιοφυΐα. Μια ιλιγγιώδης καριέρα που διασχίζει τέσσερις δεκαετίες. Μια μαρτυρία, μια κατάθεση και μια σφραγίδα στο βρετανικό γκλάμουρ. Ο άνθρωπος που ενσαρκώνει με τρόπο απόλυτο τον ημίθεο της ροκ κουλτούρας. Ο κορυφαίος βιογράφος Φίλιπ Νόρμαν μάς παρουσιάζει το πορτρέτο ενός ζωντανού θρύλου. Η διαδρομή από το προαύλιο ενός επαρχιακού σχολείου μέχρι την αναίτια εφηβική επανάσταση και, τελικά, τη μεταμόρφωση σε παγκόσμιο ροκ είδωλο. Ο μύθος του αδιαφιλονίκητου ηγέτη των Ρόλινγκ Στόουνς ξεδιπλώνεται μπροστά μας με μια εντυπωσιακή αμεσότητα και χωρίς ίχνος λογοκρισίας. Τα σκάνδαλα, οι παρεξηγήσεις, οι αιώνιες φήμες, οι ορδές από έξαλλες θαυμάστριες, η φαντασίωση και το δόγμα του «sex and drugs and rock ‘n’ roll», το γούστο και η εκλέπτυνση, η ευλογία και το ξόρκι ενός χαμαιλέοντα της κοινωνικής ζωής, ο τίτλος του ιππότη, η λατρεία, η δόξα. Πίσω και πέρα απ’ όλα αυτά, το χάρισμα ενός μεγάλου, αυθεντικού καλλιτέχνη. Αυτό το αποκαλυπτικό χρονικό αποτελεί και το πιο ταιριαστό αφιέρωμα σε μιαν απαράμιλλη ιδιοφυΐα, σε έναν Καζανόβα, Αντίχριστο και θεό, ο οποίος, αρμενίζοντας σε μια θάλασσα από γούνινα χαλιά, πραγματοποίησε με χαρακτηριστική άνεση τα όνειρα χιλιάδων ροκάδων, γνήσιων ή μη, και κέρδισε τη μακροζωία, μια συναυλία ή μια γιορτή που δεν έχει τέλος.
