Psycho - Πρεμιέρα σαν σήμερα

Δεν χρειάζεται να σας πούμε πως αυτή η τανία είναι μια από τις κορυφαίες ταινίες μυστηρίου και  τρόμου και ένα από τα καλύτερα ψυχολογικά θρίλερ όλων των εποχών.Ούτε να πλέξουμε ένα ακόμα εγκώμιο για τις ερμηνείες του Άντονι Πέρκινς και της Τζάνετ Λι.

Σκηνοθέτης και παραγωγός ο μετρ του είδους ,Άλφρεντ Χίτσκοκ,εμπνευσμένος από ένα μυθιστόρημα της δεκαετίας του '50.

Εντάξει,την ατμόσφαιρα και την ταινία την ξέρουμε και την ξαναβλέπουμε ευχαρίστως καθώς μάλιστα είχε πρεμιέρα μια μέρα σαν την σημερινή πριν από τόσες δεκαετίες.

Το επίσης εντυπωσιακό,για εμάς τουλάχιστον,είναι ένα συγκεκριμένο σημείο του διαλόγου που έχει στο γραφείο που εργάζεται η γραμματέας(που υποδύεται η Τζάνετ Λι)με τον ιδιαίτερα εύπορο πελάτη(με το καπέλο κάου μπόυ)που την ρωτάει αν και με τι είναι ευτυχισμένη...για να καταλήξει στην απίθανη ατάκα(επάνω στην οποία θα μπορούσε να στηθεί μια παγκόσμια, ο υ σ ι α σ τ ι κ ή, κοσμοθεωρία) πως :

<Με το χρήμα ΔΕΝ αγοράζεις την Ευτυχία.Αλλά εξαγοράζεις την Δυστυχία>.

Και όποιος δεν μπορεί να καταλάβει την διαφορά(λέω εγώ!)σχεδόν με μαθηματική ακρίβεια καταλήγει όπως και η γραμματέας...!

Διότι-εξαιρώντας τις περιπτώσεις της σταθερής καλής υγείας των ανθρώπων-δυστυχία,για παράδειγμα,είναι να μην μπορείς να πληρώσεις τους λογαριασμούς σου,να μην μπορείς να καλύψεις καθημερινές βιολογικές ανάγκες όπως τροφή-στέγαση-ένδυση και εν συνεχεία στοιχειώδης περίθαλψη & εκπαίδευση

(και όχι <κοινωνικές ανάγκες>για τις οποίες θα πρέπει να ανατρέξουμε και να αναλύσουμε ολόκληρες κοινωνικές δομές και συστήματα αλλά έτσι ξεφεύγουμε από το θέμα...)κάτι που αρκετοί επειδή μπορούν,ή βρέθηκαν να μπορούν να το κάνουν, <να εξαγοράσουν> δηλαδή την δυστυχία μέσα από πάρα πολλές καθημερινές δραστηριότητες έχουν την εντύπωση πως έτσι γίνονται ευτυχισμένοι.

Η ευτυχία όμως δεν είναι η εξαγορά της δυστυχίας.Είναι κάτι άλλο.Κάτι <εσωτερικό>.

Και είτε μας αρέσει είτε όχι δεν αγοράζεται.

Είναι καταπληκτικό πάντως το τι μπορεί να σε εντυπωσιάσει και να σου μείνει,επίσης,από μια σκηνή αγαπημένης ταινίας.

Ποπ κορν και πορτοκαλάδα παρακαλώ.

Σε λίγο ξεκινά η βραδυνή καλοκαιρινή προβολή της...

Η άπληστη γραμματέας με το φλογερό κορμί να ξεχειλίζει απ' τους χυμούς της νιότης πήρε τα λεφτά και έφυγε για να κάνει την μεγάλη ζωή...

η συνέχεια επί της οθόνης.

Γιάννης Βασιλείου.

Η Μουσική σήμερα:

Read More

Call me by your name

Ανεξάρτητα από αυτό το <ιδιαίτερο>ρομάντζο...(για το οποίο όμως αξίζουν πολλούς επαίνους οι γονείς του δεκαεπτάχρονου Έλιοτ για τον τρόπο που το αντιμετώπισαν...) μας αρέσει αυτή η ταινία που ανάφερεται στο 1983. Κάπου στη βόρεια Ιταλία,καλοκαίρι,στην εξοχή,με την πολύ ωραία απόδοση της αύρας και του αέρα της δεκαετίας του '80.Η μουσική, τα παλιά αυτοκίνητα της εποχής με τα πηχτά χρώματα,το ντύσιμο,τα τραγούδια από τα walkman και τα τηλεφωνήματα από τους τηλεφωνικούς θαλάμους.Οι μεγάλες καταπράσινες διαδρομές,οι βόλτες με τα ποδήλατα,το κολύμπι,τα μεγάλα παλιά λεωφορεία χωρίς κλιματισμό και γενικώς η όλη ατμόσφαιρα της ταινίας που σε μεταφέρει με έναν μοναδικό ,νοσταλγικό τρόπο στα 80'ς.

Αξιοσημείωτη βεβαίως μένει η σκηνή με το ροδάκινο!!!

Από τις ταινίες που έτσι κι αλλώς προκαλούν αίσθηση.

Το δε κομμάτι <Mystery of love> απλά, υπέροχο.

Γιάννης Βασιλείου.

Read More

La La Land

Δεν θα σας πω πόσο πολύ μου άρεσε το La La Land.Αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι ότι : Το la la land δεν γίνεται να αρέσει σε άτομα που δεν έχουν βαθιά αντίληψη των συναισθημάτων,της μουσικής και της τέχνης.

Δεν γίνεται να αρέσει σε άτομα που μεγαλώνουν και ζουν με τα παρταλοτράγουδα της μουσικής βιομηχανίας σε όλες  τις εκφάνσεις της(χώρους,ραδιόφωνα,τηλεοράσεις,τύπος κ.λ.π.).Και δεν γίνεται να αρέσει σε αυτή την κατηγορία των ατόμων όχι απαραίτητα για να γίνει ντε και καλά ένας διαχωρισμός(ο οποίος υπάρχει είτε τον βλέπει κάποιος είτε όχι) με κάποια επικριτική διάθεση.Αλλά,απλά, διότι οι <κεραίες> τους δεν είναι <γενετικά προγραμματισμένες> να φτάνουν ως εκεί.Όπως επίσης είναι λίγο-πολύ και η υπόλοιπη ζωή τους.Όσο φανταχτερή και πομπώδης κι αν δείχνει.Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο.

Το φινάλε της ταινίας όσο κι αν αφήνει αυτή (δεν θα χρησιμοποιήσω την λέξη γλυκόπικρη)την γλυκιά και αλμυρή γεύση,τη στιγμή που ο πιανίστας παίζει το <κομμάτι τους> και για όσο αυτό διαρκεί, δείχνει την εκδοχή της έξέλιξης της ζωής τους όπως την είχαν φανταστεί! 

Αυτό ακριβώς είναι το La La Land.

Μακάρι να πάρει όλα τα όσκαρ.Γιατί το αξίζει.

Γιάννης Βασιλείου.

Read More

Δέκα(10) Πολυαγαπημένα Soundtracks

Καμία σκηνή ,ποτέ, δεν θα είχε την υποβολή που έχει χωρίς τους ήχους και τη μουσική που τη συνοδεύουν.Ο Mr Soul Radio ξαναθυμάται δέκα πολυαγαπημένα Soundtracks

1.Vangelis - Chariots of Fire (Theme)

2.The Godfather (Theme) Nino Rota

3.Ennio Morricone-Once Upon A time in America

4.Betty Blue - Chilli con carne

5.The Sicilian Main Title - Michael Cimino

6.Amelie - Yann Tiersen

7.Giorgio Moroder -Theme From Midnight Express

8.Nine 1/2 Weeks - This City never Sleeps

9.Saturday Night Fever- SOUNDTRACK

10.Pulp Fiction - SOUNTRACK

Eπιλογή : Γιάννης Βασιλείου.

Read More

Reality

Σε μια εποχή όπου το Internet είναι ή... τηλεόραση του 21 αιώνα κάτι που αξίζει την προσοχή μας από τα μπάζα και τα σκουπίδια της τηλεόρασης.

Ο Έλιοτ συνομιλεί με τον Έλιοτ! ...We live in a Kingdom of bullshit...

<Ένας κόσμος βασισμένος στις ψευδαισθήσεις.
Τεχνητά συναισθήματα σε χάπια.
Ψυχολογικός πόλεμος υπό μορφή διαφημίσεων.
Χημικά για αλλάγή σκέψης υπό μορφή φαγητών.
Σεμινάρια πλύσης εγκεφάλου υπό μορφή ΜΜΕ.
Ελεγχόμενες απομονωμένες φούσκες υπό μορφή μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Αυτό είναι η πραγματικότητα!
Όμως δεν έχουμε ζήσει τίποτα το πραγματικό από την αρχή αυτού του αιώνα..
Τα κλείσαμε όλα εντελώς και μπουκωθήκαμε με γενετικά τροποποιημένα...ενώ πετούσαμε τα απομεινάρια στον συνεχώς αυξανόμενο κάδο της ανθρώπινης κατάστασης.
Ζούμε σε επώνυμα σπίτια εταιριών,χτισμένα σε <διπολικούς>αριθμούς που ανεβοκατεβαίνουν στις οθόνες μας και μας υπνωτίζουν στη μεγαλύτερη αδράνεια που έχει υπάρξει.
Θα πρέπει να ψαξεις πολύ βαθιά για να βρεις κάτι πραγματικό.
Ζούμε σ ένα βασίλειο από παπαριές!Ένα βασίλειο στο οποίο έζησες υπερβολικά πολύ.

Οπότε μη μου λες εμένα οτι δεν είναι πραγματικό.
Και αυτή η κατάσταση είναι είναι τόσο πραγματική όσο και τα χάμπουργκερ που τρώτε>.

 Απόσπασμα από το τελευταίο επεισόδιο της ιδιαίτερα ενδιαφέρουσας σειράς Mr. Robot η οποία, για την ώρα τουλάχιστον, προβάλεται μόνο από συνδρομητικό κανάλι.Βεβαίως όσοι γνωρίζουν τους τρόπους μπορούν να βρουν και να παρακολουθήσουν από την αρχή όλα τα επεισόδια της σειράς στο διαδύκτιο.

Γιάννης Βασιλείου

Aπό το αγαπημένο web radio ακούγεται το <Computer Love> των Kraftwerk

Read More

This city never sleeps

Ακούγοντας το αγαπημένο web radio πέφτω πάνω στο ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό κομμάτι <This City never sleeps> των Eurythmics και θέλοντας και μη ξαναθυμάμαι το soundtrack και την ταινία 9 1/2 weeks του 1986. 

  

Ολόκληρο το soundtrack είναι από μόνο του μια εποχή.Ιδιαίτερo όμως track -εκτός από το <Slave to love> του Bryan Ferry που έγινε μεγάλη επιτυχία - είναι το <I do what i do> με τον John Taylor .

H πιό σεξουαλική ταινία στην ιστορία του αμερικάνικου κινηματογράφου.Ο Μικι Ρουρκ και Κιμ Μπάσιτζερ (Τζον και Ελιζαμπεθ) οι οποίοι ζουν κάπου στη Νέα Υόρκη γνωρίζονται και έρχονται σε μια σύντομη αλλά έντονη,γεμάτη πάθος,ερωτική συνεύρευση που θα απενοχοποιήσει το στριπ τιζ και θα κάνει τη λίμπιντο πολλές φορές να βάλει τις φωνές με τις πρωτότυπες (για την εποχή) ερωτικές σκηνές , το σεξ και τις ασυνήθιστες στιγμές διέγερσης.

Το κοινό,βεβαίως, έχει συνδέσει το τραγούδι του Joe Cocker <You can leave your hat on > με την ταινία και την σέξι ξανθιά των 80'ς να γδύνεται μπροστά στον ερωτικό της σύντροφο.Όμως τα μαγικά 06:24' του κομματιού <This city never sleeps> της Annie Lennox και του David Stewart είναι αυτά που περιγράφουν με ήχο την αναμονή,τον πόθο, το συναίσθημα και την επιθυμία των εραστών πριν και μετά από κάθε τους συνάντηση και επαφή.Είναι το ενδιάμεσο διάστημα των εραστών που χωρίζουν μέχρι να ξαναβρεθούν.

Και ακούγεται ακριβώς έτσι : σαν μια γλυκειά ζάλη από τη γεύση του έρωτα που <παίζει> σε slow motion.

Mr Soul Radio.
              

Read More

O αισθησιακός κινηματογράφος,ταινίες που άντεξαν στο χρόνο...

Ταινίες που άντεξαν στον χρόνο, με την ποιότητα του αισθησιασμού να συγκινεί…

Ποιος είπε ότι ο mainstream κινηματογράφος δεν μπορεί να γίνει ακραία ερωτικός;

Μπορεί και παραμπορεί, ρίχνοντας στα πόδια μας μια στρατιά από σέξι ταινίες που χαράσσονται για πάντα στην κινηματογραφική μας μνήμη.

Θα μιλήσουμε για ταινίες που άντεξαν στον χρόνο, με την ποιότητα του αισθησιασμού να συγκινεί ακόμα και σήμερα, σε μια εποχή δηλαδή που το ξέφρενο γυμνό είναι κοινός κινηματογραφικός τόπος και οι ακραίες σκηνές (αληθινού πολλές φορές) σεξ «ψωμοτύρι».

Κι όχι, η αρχετυπική και πολυτραγουδισμένη «Εμμανουέλα» δεν περιλαμβάνεται στη λίστα μας, καθώς είναι επιτηδευμένα «αισθησιακή»...

Βασικό Ένστικτο (1992)

Το να περιγράψεις το «Βασικό Ένστικτο» είναι σαν να περιγράφεις την ίδια την αποπλάνηση των αισθήσεων! Η θρυλική ταινία του Βερχόφεν με τη Σάρον Στόουν σε ρόλο έκπληξη δεν χρειάζεται φυσικά συστάσεις, με την επίμαχη σκηνή του «σταυροποδιού» να στοιχειώνει όλους τους άντρες έκτοτε...

Το τελευταίο Ταγκό στο Παρίσι (1972)

Η νεαρή Παριζιάνα Jeanne γνωρίζει τον μυστηριώδη Αμερικανό Paul και η έλξη που νιώθουν είναι ακατανίκητη. Το παθιασμένο ειδύλλιο, με τις ταυτότητές τους να παραμένουν κρυφές, ανταποκρίνεται στη διαπρεπή φαντασίωση του σεξ με αγνώστους, γι' αυτό και παραμένει αισθησιακότατη η ταινία του σπουδαίου κινηματογραφιστή Μπερτολούτσι παρά τα χρονάκια της... 

Η Ιστορία της Ο (1975)

Η πανέμορφη O αποσύρεται με τον εραστή της Rene σε ένα απομονωμένο «ησυχαστήριο», όπου εκπαιδεύεται σε μια σειρά σεξουαλικών παρεκκλίσεων και διαστροφών, μέχρι να την παραδώσει ο Rene στον ετεροθαλή αδερφό του, Sir Stephen, για να ξεπληρώσει παλιό χρέος. Δεν χρειάζεται να συνεχίσουμε, το σενάριο «μιλάει» από μόνο του!

Καλιγούλας (1979)

Η λαγνεία, ο αισθησιασμός και η στομφώδης διαστροφή της ρωμαϊκής κοινωνίας βρίσκουν την καλύτερη κινηματογραφική τους ενσάρκωση στον τρελό αυτοκράτορα «Καλιγούλα»! Η πορνογραφική δόξα της ταινίας έσπασε κάθε σεμνότυφο σύνορο, με τα ευφάνταστα ρωμαϊκά όργια να μην μπορούν να ξεχαστούν...

Η Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι (1988)

Η κινηματογραφική μεταφορά του περίφημου μυθιστορήματος του Μίλαν Κούντερα σέβεται βαθύτατα το αισθησιακό-φιλοσοφικό στιλ του βιβλίου, ρίχνοντας βέβαια οπτικό -και δραματικό-βάρος στις επίμαχες σκηνές. Ο «γυναικάς» Tomas δοκιμάζει την αγάπη του για τη ρομαντική Tereza μέσω της λαγνείας και της αχαλίνωτης έλξης που νιώθει για την «ελευθέρων ηθών» Sabina, σε ένα τρίγωνο με πολύ... ψωμί!

Λολίτα (1962)

Άλλη μια ξακουστή αντρική φαντασίωση ενσαρκώνεται ιδανικά στον κινηματογράφο! Η σπουδαία νουβέλα του Ναμπόκοφ μεταφέρεται στο πανί από τον κορυφαίο σκηνοθέτη Στάνλεϊ Κιούμπρικ και όποιος αντέξει! Ο μεσήλικας καθηγητής πανεπιστημίου «ξεμωραίνεται» με το 14χρονο νυμφίδιο, σε μια ταινία σταθμό στα χρονικά του κινηματογράφου των αισθήσεων... 

Τα Μαύρα Φεγγάρια του Έρωτα (1992)

Ο Ρομάν Πολάνσκι μάς παραδίδει άλλη μια μεγάλη στιγμή στην επικράτεια του κινηματογραφικού αισθησιασμού, με το ζευγάρι από τη Βρετανία που αρμενίζει αμέριμνο από την Κωνσταντινούπολη στην Ινδία να γνωρίζει την όμορφη Γαλλιδούλα και τον «σακάτη» σύζυγό της. Η συνέχεια είναι όντως αυτή που φαντάζεστε!

9 1/2 Εβδομάδες (1986)

Το ερωτικό δράμα «9 1/2 Εβδομάδες» πάτωσε στις κινηματογραφικές αίθουσες και έλαμψε κατόπιν στην οικιακή ψυχαγωγία του DVD. Γιατί άραγε; Γιατί απλώς ο κόσμος ντρεπόταν να το δει στο σινεμά, στα μέσα της δεκαετίας του '80! Αισθησιακό, ερωτικό και... διδακτικό, μιας και μάθαμε πώς μετατρέπουμε ένα ψυγείο σε ερωτικό βοήθημα!

Άγρια Ορχιδέα (1989)

Η αθώα και εύθραυστη Emily γνωρίζει τον εκκεντρικό εκατομμυριούχο Wheeler στο Ρίο της Βραζιλίας, σε μια «καυτή» ταινία σεξουαλικής μύησης της εκπληκτικής Κάρε Ότις, που παραμένει σοκαρισμένη σε όλη την ταινία από τον ακραίο αισθησιασμό του Μίκι Ρουρκ. Άλλο ένα «διαμάντι» του ερωτικού mainstream κινηματογράφου...

Αυτοκρατορία των Αισθήσεων (1976)

Βασισμένη σε αληθινή ιαπωνική ιστορία, ένας άντρας και η υπηρέτριά του εμπλέκονται σε ένα ακραία ερωτικό ρομάντζο, με την επιθυμία τους να μετατρέπεται σε σεξουαλική εμμονή τόσο τρανή, που ξεχνούν όλα τα άλλα στη ζωή. Οι προχωρημένες σκηνές του Ναγκίσα Οσίμα σφράγισαν μια για πάντα την εικονογραφία του αισθησιακού κινηματογράφου, αλλά και τις μνήμες μας, σε μια ταινία αρχέτυπο σεξουαλικής έντασης και πάθους... 

newsbeast.gr

Read More

Buena Vista Social Club, Wim Wenders, 1999

 

Οι Buena Vista Social Club είναι μία διάσημη, θρυλική μπάντα από την Κούβα, η οποία έχει διαγράψει σημαντικό ρόλο στο χώρο της μουσικής. Από την ομώνυμη ταινία μάλιστα του Βιμ Βέντερς, το 1999, τα μέλη της απέκτησαν παγκόσμια φήμη, ενώ στο πρόσφατο παρελθόν είχαμε την τιμή να τους φιλοξενήσουμε στην Αθήνα. Ο Γερμανός σκηνοθέτης, εδώ, δεν κάνει ένα φιλμ για τις μέρες και τα έργα της μπάντας, αλλά μέσα από τη μουσική ένα ταξίδι στην πολυπαθή Κούβα των περασμένων δεκαετιών.

Η υπόθεση της ταινίας:

Ηλικιωμένοι Kουβανέζοι μουσικοί, που έχουν αποσυρθεί, επιστρέφουν στο πάλκο για ν' αποδείξουν τη δύναμη και την ομορφιά της μουσικής τους σ' ένα εκπληκτικό, συναρπαστικό ντοκιμαντέρ. Μια ομάδα ξεχασμένων μουσικών της λατινικής τζαζ, γύρω στα 70 και 80 τους, που τα τελευταία χρόνια για να μπορέσουν να ζήσουν είχαν στραφεί σε διάφορες άλλες δουλειές (ακόμη και γυαλίζοντας παπούτσια), ο Κούντερ, μαζί με το γιο του Γιοακίμ, πήγε στα los barrios, τις ισπανόφωνες περιοχές της Κούβας, για να τους βρει και να τους επανενώσει. Στόχος του Βέντερς δεν είναι να παρουσιάσει κάποια σφαιρική εικόνα της κουβανέζικης μουσικής, αλλά να μας δώσει μία εικόνα από τμήμα της, μία εικόνα που γοητεύει και συναρπάζει το θεατή.

Καταρχάς, να ξεκινήσουμε από τον τίτλο: Αναφέρεται βεβαίως στο όνομα της θρυλικής αυτής μπάντας, όμως προήλθε από το όνομα ενός «κοινωνικού», «αδελφικού» club, από αυτά που άνοιγαν κατά κόρον στην Αβάνα της Κούβας τη δεκαετία του 1940, όπως μαθαίνουμε σην ταινία και όπου σύχναζαν οι αφροκουβανοί, για να παίζουν χαρτιά, μουσική και να χορεύουν. Δεν αμείβονταν επαρκώς, κάθε άλλο, έβρισκαν όμως μέσω της μουσικής διέξοδο από τα πάμπολλα, κυρίως κοινωνικοπολιτικά προβλήματα της εποχής.

Αυτή η κατάσταση διήρκεσε μέχρι και τα τέλη της επόμενης δεκαετίας, όταν και ανέλαβε ο ο νέος κυβερνήτης (μετά την επανάσταση του 1959), Lleo, ο οποίος όντας Χριστιανός και συντηρητικός, έκλεισε όλα αυτά τα κλαμπ. 

Ωστόσο οι μουσικοί του συγκεκριμένου club (Buena Vista), κατόρθωσαν να αναπτύξουν αυτό το είδος της παραδοσιακής κουβανέζικης μουσικής, με έντονα στοιχεία και επιρροές από το rock n’ roll αλλά και το pop. 

Ονόματα καλλιτεχνών (μουσικοί, πιανίστες, φωνητικά) όπως Ry Cooder, Orlando “Cachaito” Lopez, Eliades Ochoa, Juan de Marcos Gonzalez, Manuel “Puntillita” Licea και Ibrahim Ferrer, Ruben Gonzalez και Compay Segundo παρελαύνουν στο φιλμ, ενώ ο Βιμ Βέντερς κινηματογράφησε ντοκουμενταρίστικα το live της μπάντας στο Carnegie Hall στη Νέα Υόρκη, όπου κλήθηκαν να παίξουν την παραδοσιακή μουσική τους, μετά από τη μεγάλη συναυλία στο Άμστερνταμ και ενώ πολλοί εξ αυτών βρίσκονταν σε ηλικία άνω των 80 ή και των 90 χρόνων!

Αξίζει να αναφερθεί ότι τρία στελέχη, οι Ibrahim Ferrer, Ruben Gonzalez και Compay Segundo δε βρίσκονται πλέον στη ζωή, όμως οι υπόλοιποι γερόλυκοι (τα τέσσερα από τα βασικά ιδρυτικά μέλη), οι "Super abuelos" (σούπερ παππούδες) εξακολουθούν να κάνουν τουρνέ και να παρουσιάζουν τη σπουδαία μουσική τους σε συναυλίες ανά τον κόσμο, με την ονομασία, πλέον, Orquesta Buena Vista Social Club!

Οι ίδιοι οι Κουβανέζοι λατρεύουν τους θρύλους Buena Vista, για τους οποίους συνηθίζουν να καυχιούνται: «Υπάρχουν χιλιάδες καλοί μουσικοί, αλλά μόνο οι Buena Vista κατάφεραν να βγάλουν την παράδοσή μας έξω από τα όρια της πατρίδας μας και να την διαδώσουν σε όλη την επικράτεια. Μόνο και μόνο για αυτό, είναι τεράστιοι!»

Με πάνω από 10 εκατομμύρια πωλήσεις παγκοσμίως, το ομώνυμο άλμπουμ των Buena Vista Social Club βρίσκεται σήμερα στη λίστα με τους 500 πιο σημαντικούς δίσκους όλων των εποχών!

Η ταινία του Βέντερς ήταν υποψήφια για Oscar, κέρδισε 18 άλλα βραβεία και είχε ακόμη 8 υποψηφιότητες.

http://greatdirectorsgreatmovies.blogspot.gr

Read More

Χίτσκοκ

Χίτσκοκ (αγγλικά: Hitchcock), είναι ο τίτλος της δραματικής ταινίας παραγωγής 2012 σε σκηνοθεσία Σάσα Τζερβάζι. Η ταινία είναι βασισμένη στο βιογραφικό βιβλίο του Στίβεν Ρεμπέλο, με τίτλο Alfred Hitchcock and the Making of Psycho που πραγματεύεται τη σχέση του σκηνοθέτη Άλφρεντ Χίτσκοκ με τη σύζυγό του Άλμα Ρεβίλ, κατά τη δημιουργία της ταινίας Ψυχώ (Psycho, 1960). Αναφορές γίνονται επίσης στο δολοφόνο του Γουινσκόνσιν, Εντ Γκάιν, που έδωσε την έμπνευση στο συγγραφέα Ρόμπερτ Μπλοχ για να δημιουργήσει τον κεντρικό χαρακτήρα του μυθιστορήματος Ψυχώ, Νόρμαν Μπέητς. Στην ταινία καταγράφονται τα γεγονότα που ακολούθησαν την κυκλοφορία του μυθιστορήματος του Μπλοχ: το ενδιαφέρον του Χίτσκοκ για την κινηματογραφική του μεταφορά, την ανάθεση των κεντρικών ρόλων, τα γυρίσματα της ταινίας, την κινηματογραφική πρεμιέρα και τις αντιδράσεις του κοινού και του τύπου.

Πρωταγωνιστες είναι ο Άντονι Χόπκινς στο ρόλο του Άλφρεντ Χίτσκοκ, η Έλεν Μίρεν στο ρόλο της Άλμα Ρεβίλ και η Σκάρλετ Τζοχάνσον στο ρόλο της ηθοποιού Τζάνετ Λι.

Η ταινία κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους των Ηνωμένων Πολιτειών στις 23 Νοεμβρίου 2012. Πηγή: Βικιπαιδεια

 

Read More

Αν......του Χριστόφορου Παπακαλιάτη

Αν σε γνώριζα όλα θα ήταν αλλιώς. - Αν με άντεχα θα ήταν καλύτερα. Όλοι δεν έχουμε αναρωτηθεί πως θα ήταν η ζωή μας αν συναντούσαμε έναν μεγάλο έρωτα; Όλοι δεν έχουμε σκεφτεί αν στη ζωή μας γίνονται όλα τυχαία;

Αν η κάθε στιγμή, το κάθε λεπτό, η κάθε μικρή απόφαση μπορούσε να αλλάξει τη ζωή μας;

Το «Αν…» είναι μία ερωτική ιστορία με φόντο την Αθήνα του σήμερα και με κεντρικά θέματα τον «έρωτα» και τη «μοναξιά» που παραμένουν στην εποχή μας δύο από τα σημαντικότερα κεφάλαια στη ζωή κάθε ανθρώπου. 

Ένα παραμύθι για τις σχέσεις, με κεντρικούς ήρωες δύο νέους ανθρώπους της σημερινής εποχής, τον Δημήτρη και τη Χριστίνα, και με αφηγητές σε αυτό το παραμύθι δύο από τους πιο αγαπημένους ήρωες μίας παλαιότερης εποχής. Τον Αντωνάκη και την Ελενίτσα Κοκοβίκου. Ο Αντωνάκης και η Ελενίτσα, οι ήρωες της ταινίας «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα» του Γιώργου Τζαβέλλα, είναι 45 χρόνια μετά ακόμα μαζί, ακόμα ερωτευμένοι και πιο επίκαιροι από ποτέ. Γίνονται για χάρη της ιστορίας μας οι δύο κεντρικοί αφηγητές και λειτουργούν σαν γέφυρα ανάμεσα στη γενιά του τότε και του σήμερα. Η μία γενιά δίνει την σκυτάλη στην επόμενη, σε μία εποχή που όλα μοιάζουν βιαίως να επιστρέφουν στο τότε. 

Μία ερωτική ιστορία με εμπόδια και ανατροπές που προκαλούνται όχι από τρίτους αλλά από την ίδια τη ζωή. 

Ένας δυνατός έρωτας που παλεύουν ο καθένας με τον τρόπο του να τον κρατήσουν σε μία εποχή που όλα γύρω τους αλλάζουν. Θα επιβιώσει; Μία σημερινή ερωτική ιστορία, σε μία από τις πιο ερωτικές, διαχρονικές και όμορφες περιοχές της Αθήνας. Την Πλάκα. 

 Μία ερωτική ιστορία σε όλες τις ηλικίες και σε όλες τις εποχές… Τι πιο απλό; 

 Η αλήθεια είναι πως το πιο απλό, είναι και το πιο δύσκολο… 

Read More