1990:Negro Summer Club (That Summer and After!) ~ Mr Soul Radio

The Long Jump!

Πέρασαν τριάντα(!)χρόνια...Ιούνιος,Ιούλιος του 1990 και γίνεται το μπαμ(!)στη νυχτερινή διασκέδαση.Το <Νegro Summer Club> στη Γλύφα Χαλκίδας αλλάζει τα δεδομένα.Τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο στο <Night Life> της πόλης και των περιχώρων.Κάπως έτσι η Χαλκίδα αρχίζει να καθιερώνεται και σαν προάστειο των Αθηνών για το mainstream clubbing.

Ως τότε,η <Hide Out>(disco από παλιά) στην Αυλίδα και ο <Αλέκος> στον Κάλαμο,ουσιαστικά, έχουν το καλοκαιρινό <μονοπώλιο> στο χώρο καθώς φεύγαμε από την πόλη περνώντας από την,μια και μοναδική τότε,γέφυρα της Χαλκίδας.

(Αξίζει να ανοίξουμε αυτή την παρένθεση για να υπενθυμίσουμε το <Thursdays Bar>που είχε κάνει σοβαρές κινήσεις για να κερδίσει την <καλοκαιρινή νύχτα> και εκτός πόλης(Λευκαντί-Αρτάκη-Τουριστικό Περίπτερο) αλλά έπεφτε επάνω στην <ηχορύπανση>...και είχε αναγκαστεί να εγκαταλείψει για να έρθει και <αυτό> λίγο μετά στην Γλύφα,όπου σημείωσε πολύ μεγάλη επιτυχία.)

Είναι η εποχή που γεννιούνται τα <dance hall> και το clubbing έχει ήδη αρχίζει να εξειδικεύεται.

Tα προγράμματα όμως σε αυτούς τους χώρους παραμένουν,ακόμα,σύνθετα και πολυσυλλεκτικά.Μάλιστα το <Negro Summer club> λόγω της ιδιαίτερα μεγάλης χωρητικότητας που είχε(ειδικά στην πρώτη του σεζόν,που είχε και πίστα!)δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από αυτό το μοτίβο.Τα μπαράκια (που έχουν υποδεχτεί τις Pub)με την δυνατή μουσική και τον χορό σε οποιοδήποτε σημείο του μαγαζιού είναι κυρίως χειμωνιάτικη υπόθεση.

Ακόμα-ακόμα ούτε τα beach bar δεν είναι γνωστά στην περιοχή.Σκεφτείτε ότι λίγο πριν είχαν ξεκινήσει δειλά-δειλά οι <Αλυκές> με μια καντίνα(!) στον <Ιππόκαμπο>!ενώ όλη η αμμουδιά,τότε, ήταν γεμάτη αμμόλοφους.Ως τότε η Χαλκίδα είχε ως επίσημη πλαζ τα <Αστέρια>για μπάνιο από το πρωί(disco το βράδυ-από τα 70'ς- μπαράκι με μουσική αργότερα...)και για χορό,τις νύχτες του καλοκαιριού,τις εξορμήσεις στα ξενοδοχεία στην Ερέτρια.

-Negro Summer Club-

Ένα Club φτιαγμένο για τα καλοκαιρινά Σαββατόβραδα.

Ήταν τεράστιο και εντυπωσιακό.Η μεγάλη ζωγραφιά του αράπη στον απέναντι λευκό τοίχο.

Σε κάποιους έχει μείνει αξέχαστη η <εισαγωγή>του προγράμματος τα μεσάνυχτα.

Η πίστα ως εκείνη την ώρα με πολύ χαμηλό φωτισμό.Με το ομοίωμα του αυθεντικού Γκοτζίλα(!)(made in Spain) στο κέντρο της να στέκεται ακίνητος με μία δέσμη λευκού φωτός να πέφτει επάνω του.

Και σιγά-σιγά να ξεκινάει η <εισαγωγή> με τις καμπάνες και τα υπόλοιπα...

Κάπου εδώ τα ψέμματα τελειώνουν.

Ούτε εκπομπή κάνεις από τους πειρατικούς σταθμούς της γειτονιάς σου

(για να αφιερώσει <ο Χαράλαμπος στην Κούλα>),ούτε σε ακούνε δέκα φίλοι και πέντε συγγενείς από τις ευκαιριακές ραδιοσυχνότητες της περιοχής σου για να πείς καμιά σαχλαμάρα να περάσει η ώρα.

Μιά χαρά είναι όλα αυτά και έχουν και το χαβαλέ τους.Όμως εδώ δεν παίζεις ούτε για εκατό,ούτε για διακόσια,ούτε για τετρακόσια άτομα.Παίζεις για χιλιάδες!Δεν θα ήταν υπερβολή αν έλεγα πως όλο αυτό ήταν ένα είδος συναυλίας!Και το συνειδητοποιούσες την στιγμή που ανέβαζες το Volume.Την στιγμή που ο χώρος γέμιζε και μέσα από τα δάχτυλά σου και το μυαλό σου να περνούσαν όλα αυτά τα watt για να τον καλύψουν.

Ο άνθρωπος που,εδώ, βάζει τη μουσική δεν αξιολογείται ούτε με το πόσα <λάικ> παίρνει,ούτε πόσοι τον ακολουθούν,ούτε πόσο μεγάλη <αυλή>έχει...

Δεν διαθέτει καν τους υπολογιστές και τα λογισμικά προγράμματα

να <βγάζουν τα κάστανα από τη φωτιά>.

Δεν υπάρχει κουμπάκι <Auto Mix>να το πατήσεις και να σου κάνει τη δουλειά.Δεν υπάρχουν <έτοιμες λίστες> να τις πατήσεις και να παίξουν.Δεν υπάρχουν οθόνες για να προβάλλουν υπερθεαματικές εικόνες και λέιζερ για να <σκεπάσουν> τα λάθη του...Είναι μπροστά σε ένα τεράστιο,πολυσύνθετο κοινό και ό,τι κάνει είναι εκεί(!)σε πραγματικό χρόνο.Δεν επιτρέπεται να υπάρχουν περιθώρια λάθους Η πίστα ήταν η <απόδειξη> της δουλειάς του Disc Jockey!Αυτές οι 3-4 <μάχημες ώρες> ήταν κάθε φορά η εξέταση,το τεστ της βραδιάς.(Αυτός είναι και ο λόγος που κάποιοι(ελάχιστοι)έπαιρναν και πολύ καλά χρήματα!)Αν η πίστα σου άδειαζε έχανες τη δουλειά σου!Αν η μουσική σταματούσε επειδή ο δίσκος είχε τελειώσει και δεν είχες προλάβει να τον αλλάξεις με τα φώτα να αναβοσβήνουν βουβά στο <κενό>...έχανες τη δουλειά σου!Αν ο δίσκος <κόλλαγε> ή <πήδαγε> ήταν προσβλητικό για τον disc Jockey!

Όσοι δισκοθέτες-dj's έχουν δουλέψει <πίστα> σε μεγάλα και σοβαρά club και Disco καταλαβαίνουν πολύ καλά τι εννοώ...Το πιό δύσκολο,τότε,δεν ήταν να ικανοποιηθούν εκείνοι που ήξεραν να ακούσουν μουσική αλλά και εκείνοι που δεν ήξεραν...

Όταν κρατάς στο χέρι σου τη διάθεση δύο χιλιάδων ατόμων,κατεβάζεις το ποτενσιόμετρο,κλείνοντας τη μουσική και το πλήθος με ορμή και δύναμη συνεχίζει να τραγουδά το ρεφρέν του τραγουδιού...

ε,κάτι έχεις κάνει καλά!