Με αφορμή το θάνατο του Florian Schneider ήταν ένας από τα ιδρυτικά μέλη των Kraftwerk θα θυμηθούμε ένα μεγάλο διαγωνισμό χορού που είχε γίνει το 1983 στην πόλη της Χαλκίδας.
Ήταν ο μεγαλύτερος διαγωνισμός που είχε υπάρξει ποτέ στην πόλη.Το έπαθλο ήταν 30.000 δραχμές!
Οι Kraftwerk μας ...είχαν δώσει τότε το πρώτο βραβείο σε εκείνο τον διαγωνισμό.
Η χορογραφία που είχαμε φτιάξει(διαβάστηκε πριν ξεκινήσουμε από το μικρόφωνο της discotheque) είχε να κάνει με έναν επιστήμονα που ασχολείτο με την τεχνητή νοημοσύνη και την κατασκευή ρομπότ.Ένα βράδυ η 17χρονη κόρη του μπήκε κρυφά στο εργαστηριό του όπου είχε τα υπό κατασκευή ρομπότ και πλησίασε ένα που ήταν σχεδόν ολοκληρωμένο.
Ο <ουδέτερος επεξεργαστής> που είχε στον ηλεκτρονικό του εγκέφαλο ενεργοποιήθηκε από την παρουσία της κοπέλας και το ρομπότ άρχισε να κινείται μεταδίδοντας και στην ίδια ρομποτικές κινήσεις και την ίδια μορφή νοημοσύνης!
Η διαδικασία του διαγωνισμού και οι επιλογές των κομματιών:
Για να μπορούσε κάποιος να διεκδικήσει το πρώτο βραβείο (και τις 30.000 δρχ.)θα έπρεπε να περάσει από μια προκριματική φάση στον μεγάλο τελικό του Αυγούστου.Κόσμος και κοσμάκης,από την πόλη,από τα περίχωρα(δυνατά ζευγάρια)ακόμα και από την Αθήνα είχαν έρθει γι αυτό το μεγάλο διαγωνισμό που είχε απασχολήσει το κοινό εκείνο το καλοκαίρι.Ήταν εκείνη η εποχή που το <Thriller>του Michael Jackson είχε σπάσει τα ταμεία σε ολόκληρο τον πλανήτη και συνέχιζε να πουλάει σαν τρελλό(βγάζοντας το ένα single μετά το άλλο)και δεν υπήρχε disco ή άλλη πηγή μουσικής που να μην το έπαιζε.Το ίδιο και στις πίστες των discotheque,λοιπόν,και τους διαγωνισμούς χορού οι περισσότεροι διάλεγαν ένα από τα τραγούδια του για να χορέψουν.Μιλάμε για μια <προιστορική> αναλογική εποχή στην Ελλάδα που,όχι μόνο σόου ή εκπομπές του τύπου <So you τhink you can dance> δεν υπήρχαν,αλλά ούτε καν η υποψία της ιδωτικής τηλεόρασης!Ο κόσμος και η νεολαία,κυρίως,τότε χόρευε στις disco ή στα διάφορα Party.Όμως εγώ δεν θα διάλεγα ούτε τον Michael ούτε την Donna Summer,ούτε τους Lipps ούτε τίποτα,μα τίποτα από όλα αυτά τα,πραγματικά,υπέροχα τραγούδια που έπαιζαν οι discotheque και άκουγε ο περισσότερος κόσμος.
Είχα αποφασίσει πως οι kraftwerk θα ήταν η Μουσική μας υπόκρουση και η κινητήριος δύναμή μας σε όλη αυτή την διαδικασία.
Η προκριματική φάση:
Είχε ξεσπάσει ένας <σαματάς>στην παρέα για το ποιά θα ήταν η κοπέλα που θα αποτελούσε την ντάμα μου.Για να μην τα πολυλογώ πήγα στην προκριματική φάση με την Ελένη και περάσαμε εντυπωσιακά στον τελικό χορεύοντας το <the Robots>φορώντας μαύρα γυαλιά και στενά και αμάνικα blue jeans.
Όλα έχουν τελειώσει!Είναι η στιγμή που η επιτροπή ανακοινώνει πως είμαστε πρώτοι!
Κάποιος από την επιτροπή που έχει διασυνδέσεις στην τηλεόραση,εντυπωσιασμένος από την χορογραφία,θέλει να βιντεοσκοπήσει και να φτιάξει ένα είδος παραγωγής για την ελληνική τηλεόραση με όλο <αυτό>!Μας γράφει ένα τηλέφωνο σε ένα χαρτάκι το οποίο μέσα στο γενικό χαμό,που επικρατεί εκείνη την ώρα,κάπου χάνεται!Έτσι είναι αυτά.Κάποια πράγματα συμβαίνουν και κάποια όχι.
Στον μεγάλο τελικό του Αυγούστου του 1983 η νύχτα ήταν γλυκιά και ζεστή.(Είχα πάρει άδεια από την εργασία μου ως disc Jockey από το <Golden Beach> για να βρεθώ στα <Αστέρια>.)
Στην πλαζ,που το βράδυ λειτουργούσε σαν disco,γινόταν το αδιαχώρητο.Δεν έπεφτε καρφίτσα.Όσοι δεν είχαν καταφέρει να μπουν κρέμονταν επάνω από τα συρματοπλέγματα σαν τσαμπιά από σταφύλια για να μπορέσουν να δουν!...Στις άκρες της πλαζ υπήρχαν φύλακες που εμπόδιζαν τον κόσμο να περάσει.Κάποιοι είχαν έρθει με τις βάρκες και είχαν αγκυροβολήσει εκεί δίπλα μας.
Τα <Αστέρια> τότε τα είχε η Ξυγκάκη και μαζί με αυτά και τον θερινό κινηματογράφο <Πάολα>,εξού και η ρεκλάμα του <Blade Runner> που διακρίνεται πίσω στη φωτογραφία μας.
Στην φώτο από αριστερά:Στάθης,Αίμη,Γιώτα,Γιάννης.
Είχαμε ρωτήσει,εξ αρχής,την κριτική επιτροπή αν θα μπορούσαμε να λάβουμε μέρος με διαφορετική ντάμα στον τελικό από εκείνη που είχαμε στα προκριματικά και μας ειχαν πει πως επιτρέπεται.
Έτσι,ο μεγάλος τελικός,ύστερα από πολλές ώρες προπόνησης στο σπίτι,με βρίσκει να έχω ντάμα την Γιώτα!...
Η αγωνία στο κατακόρυφο!Έρχεται η σειρά μας...
Το Κομμάτι του Τελικού.
<Trans Europe Express>
Η διαδικασία του διαγωνισμού και οι επιλογές των κομματιών:
Για να μπορούσε κάποιος να διεκδικήσει το πρώτο βραβείο (και τις 30.000 δρχ.)θα έπρεπε να περάσει από μια προκριματική φάση στον μεγάλο τελικό του Αυγούστου.Κόσμος και κοσμάκης,από την πόλη,από τα περίχωρα(δυνατά ζευγάρια)ακόμα και από την Αθήνα είχαν έρθει γι αυτό το μεγάλο διαγωνισμό που είχε απασχολήσει το κοινό εκείνο το καλοκαίρι.Ήταν εκείνη η εποχή που το <Thriller>του Michael Jackson είχε σπάσει τα ταμεία σε ολόκληρο τον πλανήτη και συνέχιζε να πουλάει σαν τρελλό(βγάζοντας το ένα single μετά το άλλο)και δεν υπήρχε disco ή άλλη πηγή μουσικής που να μην το έπαιζε.Το ίδιο και στις πίστες των discotheque,λοιπόν,και τους διαγωνισμούς χορού οι περισσότεροι διάλεγαν ένα από τα τραγούδια του για να χορέψουν.Μιλάμε για μια <προιστορική> αναλογική εποχή στην Ελλάδα που,όχι μόνο σόου ή εκπομπές του τύπου <So you τhink you can dance> δεν υπήρχαν,αλλά ούτε καν η υποψία της ιδωτικής τηλεόρασης!Ο κόσμος και η νεολαία,κυρίως,τότε χόρευε στις disco ή στα διάφορα Party.Όμως εγώ δεν θα διάλεγα ούτε τον Michael ούτε την Donna Summer,ούτε τους Lipps ούτε τίποτα,μα τίποτα από όλα αυτά τα,πραγματικά,υπέροχα τραγούδια που έπαιζαν οι discotheque και άκουγε ο περισσότερος κόσμος.
Είχα αποφασίσει πως οι kraftwerk θα ήταν η Μουσική μας υπόκρουση και η κινητήριος δύναμή μας σε όλη αυτή την διαδικασία.
Ή θα πηγαίναμε με τους Kraftwerk στο διαγωνισμό ή δεν θα χόρευα καθόλου.Αυτό που με απασχολούσε ήταν με ποιό τρόπο θα κατάφερνα να <περάσω> αυτόν το ασυνήθιστο και πρωτότυπο χορό με όλο αυτό τον ήχο.Έτσι σκεφτήκαμε μια χορογραφία με σενάριο!Τον ήχο,τους στίχους και την ατμόσφαιρα των Kraftwerk τα είχα αγαπήσει,πολύ πριν,από την πρώτη στιγμή που τους άκουσα.Και όσο περισσότερο τους γνώριζα,μέσα από τους δίσκους τους,τόσο περισσότερο μου άρεσαν.
Η προκριματική φάση:
Είχε ξεσπάσει ένας <σαματάς>στην παρέα για το ποιά θα ήταν η κοπέλα που θα αποτελούσε την ντάμα μου.Για να μην τα πολυλογώ πήγα στην προκριματική φάση με την Ελένη και περάσαμε εντυπωσιακά στον τελικό χορεύοντας το <the Robots>φορώντας μαύρα γυαλιά και στενά και αμάνικα blue jeans.
Όλα έχουν τελειώσει!Είναι η στιγμή που η επιτροπή ανακοινώνει πως είμαστε πρώτοι!
Κάποιος από την επιτροπή που έχει διασυνδέσεις στην τηλεόραση,εντυπωσιασμένος από την χορογραφία,θέλει να βιντεοσκοπήσει και να φτιάξει ένα είδος παραγωγής για την ελληνική τηλεόραση με όλο <αυτό>!Μας γράφει ένα τηλέφωνο σε ένα χαρτάκι το οποίο μέσα στο γενικό χαμό,που επικρατεί εκείνη την ώρα,κάπου χάνεται!Έτσι είναι αυτά.Κάποια πράγματα συμβαίνουν και κάποια όχι.
Στον μεγάλο τελικό του Αυγούστου του 1983 η νύχτα ήταν γλυκιά και ζεστή.(Είχα πάρει άδεια από την εργασία μου ως disc Jockey από το <Golden Beach> για να βρεθώ στα <Αστέρια>.)
Στην πλαζ,που το βράδυ λειτουργούσε σαν disco,γινόταν το αδιαχώρητο.Δεν έπεφτε καρφίτσα.Όσοι δεν είχαν καταφέρει να μπουν κρέμονταν επάνω από τα συρματοπλέγματα σαν τσαμπιά από σταφύλια για να μπορέσουν να δουν!...Στις άκρες της πλαζ υπήρχαν φύλακες που εμπόδιζαν τον κόσμο να περάσει.Κάποιοι είχαν έρθει με τις βάρκες και είχαν αγκυροβολήσει εκεί δίπλα μας.
Τα <Αστέρια> τότε τα είχε η Ξυγκάκη και μαζί με αυτά και τον θερινό κινηματογράφο <Πάολα>,εξού και η ρεκλάμα του <Blade Runner> που διακρίνεται πίσω στη φωτογραφία μας.
Στην φώτο από αριστερά:Στάθης,Αίμη,Γιώτα,Γιάννης.
Στο αριστερό χέρι κρατώ την επιταγή των 30.000 δρχ.
(Μπορεί κάποιος να πεί:εντάξει,αυτά είναι σημερινά 90 ευρώ περίπου.Σκεφτείτε όμως πως ένας μέσος μηνιαίος μισθός,τότε,δεν ξεπερνούσε τις έξι με εφτά χιλιάδες δραχμές!Και αναλογιστείτε τι μπορούσε να αγοράσει κάποιος με 30.000 δρχ. τότε και τι μπορεί να αγοράσει σήμερα με 90 ευρώ..!)Είχαμε ρωτήσει,εξ αρχής,την κριτική επιτροπή αν θα μπορούσαμε να λάβουμε μέρος με διαφορετική ντάμα στον τελικό από εκείνη που είχαμε στα προκριματικά και μας ειχαν πει πως επιτρέπεται.
Έτσι,ο μεγάλος τελικός,ύστερα από πολλές ώρες προπόνησης στο σπίτι,με βρίσκει να έχω ντάμα την Γιώτα!...
Η αγωνία στο κατακόρυφο!Έρχεται η σειρά μας...
Το Κομμάτι του Τελικού.
<Trans Europe Express>
Η Γιώτα κάθεται οκλαδόν στο κέντρο της πίστας και παίζει με ένα μικρό ρομποτάκι που βρήκε στο εργαστήριο του πατέρα της...μέχρι τη στιγμή που εκείνο ενεργοποιείται!
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου